به خاطرابلاغ پیام الهی به ملل مختلف، قرآن به زبان های مختلف ترجمه گردیده است اما از آن جایی که ترجمه برخی از عبارات قرآن به صورت تحت اللفظی ممکن است مانع از انتقال معانی و مفاهیم ژرف آن شود، مترجمان ناگزیر از گنجاندن افزوده هایی نمایان و یا اشراب شده در متن ترجمه شده اند، که اغلب با استناد به تفاسیر ، کتابهای سبب نزول ، مباحث کلامی و اصولی و...انجام گردیده است و این جاست که نیاز به تحلیل و تطبیق عبارات و جملات افزوده در این ترجمه ها و سنجش میزان انطباق آنها با آراء مشهورتفسیری احساس می گردد. از این رو در این پژوهش، به بررسی افزوده های هفت ترجمه ی معاصر قرآن به زبان فارسی در جزء های 23 و 24،پرداخته شده است که عبارتند از: ترجمه های«الهی قمشه ای،خرمشاهی، صفارزاده،فولادوند، گرمارودی، مشکینی و مکارم». در این رساله، ابتدا آیاتی که مترجمان در ترجمه ی آنها افزوده هایی موثر وکلیدی را اضافه نموده اند، استخراج ،وسپس با مراجعه به تفاسیر معتبر شیعه و سنی، منابع لغوی ، روایی و ... و مبنا قرار دادن آنها ،به تحلیل و بررسی افزوده ها پرداخته شده و میزان مطابقت آنها با آراء مفسران مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین به این مهم اشاره شده است که آیا ذکر این افزوده ها برای فهم بهتر آیات مورد بحث، لازم بوده یا زائد و بدون کارایی است.