توسل به زور ، عمری به درازای تاریخ جوامع انسانی دارد و تحولات قابل توجهی را به خود دیده است. از آزادی اقدام به جنگ و حتی تقدیس آن، تا منع حقوقی. هرچند در نظام بین المللی معاصر ودر عرصه روابط بین الملل، پدیده توسل به زور و خشونت وجود دارد و به نظر نمی رسد که در آینده نیز جامعه بین المللی از شر این مصیبت عظمی رهایی یابد، با این وجود برخی سیاستمداران ، فلاسفه، اخلاق گرایان و حقوقدانان کوششی خستگی ناپذیر و تحسین برانگیز جهت ترویج اندیشه تقبیح جنگ و افسار زدن بر دهانه آن داشته اند. پایان نامه حاضر تلاشی است در حد بضاعت نگارنده و در جستجوی سیر تاریخی و حقوقی پدیده زور در عرصه جامعه بین المللی و بررسی مهم ترین معاذیر و توجیهات قانونی و فراقانونی کشورها در توسل به آن. رویکرد اتخاذ شده در این پژوهش رویکردی تحلیلی و تجربی است و به ضرورت، رویه کشورها در چارچوب ارکان سازمان ملل متحد و خارج از آن جهت ادراک اعتقاد حقوقی کشورها به عنوان مهم ترین تابعان حقوق بین الملل و اصلی ترین بازیگران عرصه روابط بین الملل ، بررسی شده است. در ضمن به فراخور موضوع، رویکرد رکن قضایی سازمان ملل متحد یعنی دیوان بین المللی دادگستری به منظور شناخت رویه قضایی در خصوص استثنائات قاعده ممنوعیت توسل به زور تشریح و تبیین شده است. حقوق توسل به زور بر مبنایی ذوالجنبتین استوار شده است. دروهله اول ، قاعده منع توسل به زور که شکل دهنده بنیان و نقطه آغاز تنظیم و تنسیق حقوقی توسل یک جانبه به زور است؛ و در وهله دوم ، استثنائات قاعده مذکور که در واقع معاذیر توسل به زور بوده و موضوع پژوهش حاضر می باشند. تحقیق حا ضر که از حیث ماهیت از نوع توصیفی- تحلیلی می باشد،موضوع معاذیر توسل به زور در حقوق بین الملل معاصر را برسی نموده و به این نتیجه دست یافته که مواد منشور ملل متحد در خصوص معاذیر توسل به زور به منظور تقابل با طیف گسترده تهدیدات نسبت به صلح و امنیت بین المللی پاسخگو است.