هدف تحقیق حاضر بررسی اثر چهار هفته مکمل گیری آرژنین و امگا-3، با و بدون تمرینات هوازی بر برخی از پارامترهای فیزیولوژیکی و عملکرد استقامتی مردان جوان تمرین نکرده بود. بدین منظور 33 آزمودنی با میانگین سنی 46/1±94/25 سال، قد 36/5±21/177 سانتی متر، وزن 91/8±14/72 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 47/2±95/22، از میان کل افرادی که برای شرکت در این مطالعه داوطلب شده بودند، انتخاب شده و به صورت تصادفی در چهار گروه مکمل-تمرین (8 نفر)، مکمل (8 نفر)، دارونما-تمرین (8 نفر)، و دارونما (9 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی ها، یک عدد کپسول آرژنین و امگا-3 و یا دارونما (هر کپسول حاوی یک گرم از ماده مورد نظر) را پس از صرف هر وعده غذایی (سه نوبت)، در طول دوره تحقیق (4 هفته)، مصرف کردند. برنامه تمرینی شامل 4 هفته تمرینات هوازی، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 4 نوبت دوی 5 دقیقه ای با فواصل استراحتی 5/2 دقیقه ای بین نوبت ها و با شدت 85 تا 90 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره بود. این تحقیق به صورت پیش و پس آزمون و دو سو کور انجام شد. در این تحقیق متغیرهای: عملکرد استقامتی، حداکثر اکسیژن مصرفی، فشار خون، ضربان قلب استراحتی، لاکتات خون و ترکیب بدنی پیش و پس از دوره تحقیق اندازه گیری شد. به منظور بررسی تفاوت های درون گروهی از آزمون t همبسته و تفاوت های بین گروهی از آزمون تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری 05/0>p استفاده شد. پس از اتمام دوره تحقیق، افزایش معنی دار در حداکثر اکسیژن مصرفی و عملکرد استقامتی و کاهش معنی دار در فشار خون سیستولی و ضربان قلب در هر دو گروه مکمل-تمرین و مکمل مشاهده شد. فشار خون دیاستولی و شاخص توده بدنی در همه گروه ها بدون تغییر باقی ماند. کاهش معنی دار در غلظت لاکتات خون پس از فعالیت در گروه مکمل-تمرین، درصد چربی در گروه مکمل و توده بدون چربی در گروه های مکمل و دارونما-تمرین مشاهده شد. از طرف دیگر، تغییرات فشار خون سیستولی بین گروه مکمل-تمرین با دارونما و تغییرات ضربان قلب و همچنین عملکرد استقامتی در بین گروه های مکمل-تمرین با دارونما، مکمل با دارونما و مکمل-تمرین با دارونما-تمرین تفاوت معنی داری داشت. یافته های تحقیق حاضر نشان داد 4 هفته مکمل گیری آرژنین و امگا-3، با و بدون تمرینات هوازی می تواند اثرات مفیدی بر عملکرد استقامتی، فشار خون سیستولی و ضربان قلب استراحتی ایجاد نماید؛ که این موضوع می تواند بر اثر افزایش رگ گشایی، ترشح هورمون رشد و اکسیداسیون چربی، کاهش مصرف کربوهیدرات و شکل پذیری بیشتر سلول های قرمز خون در گروه های مکمل و مکمل-تمرین باشد.