آمایش سرزمین بعنوان یک مفهوم جغرافیایی،مبتنی بر تخصیص منابع جغرافیایی در عرصه سرزمین ملی است،بگونه ای که به تنظیم رابطه بین انسان ، سرزمین و فعالیتهای انسان در سرزمین به منظور بهره برداری درخور و پایدار از جمیع امکانات انسانی و فضایی سرزمین می پردازد ، می بایست جهت اجرا در گستره ای از مناطق مرزی کشور مطابق با شرایط اقلیمی ، مذهبی و ... آن حیطه صورت پذیرد . در واقع تمام فعالیت های عمرانی و رفاهی بایستی بر اساس آمایش سرزمین صورت پذیرد. اقداماتی نظیر جاده، بیمارستان، کارخانجات و ... همه براساس معیارهای استاندارد، خواهد توانست زمینه هر نوع اعتراض حتی فعالیت های سیاسی و تبلیغاتی بعضی از گروه های متقاضی شرکت در ساختار حکومتی در کشور را به منظور رسیدن به اهداف سیاسی بگیرد. چرا که هر اقدام رفاهی بر مبنای آمایش سرزمین پاسخگوی هر شبه ای در تخصیص منابع خواهد بود. بنابراین حرکت هوشمندانه مطابق با اصول و قواعد آمایش سرزمین می تواند تبعاتی نظیر اشتغال زایی، افزایش درآمد و امکانات رفاهی، کاهش قاچاق کالا و ارز ،افزایش رضایت عمومی مرزنشینان و بالعکس عدم توجه به این مقوله اثرات زیانباری منجمله: بیکاری، عدم درآمدزایی، افزایش قاچاق کالا و ارز، بی ثباتی در امنیت اقتصادی، امنیتی، سیاسی در مرزهای کشور و ... را به همراه خواهد داشت. می توان باکمی امعان نظر به موارد مطروحه فوق الذکر، پی به اهمیت موضوع اثرات اقتصادی طرح آمایش مناطق مرزی کشور و تأثیرات اقتصادی آن بر یکایک استانهای سراسر کشور (بالاخص استان سیستان و بلوچستان) در دهه 1380 برد. لذا محقق در صدد این است که با استفاده از روش تحقیقی پیمایش، به بررسی وضعیت مولفه های اقتصادی مناطق مرزی کشور (منجمله استان های شرقی کشور) و تاثیر هریک از آنها در بروز مسائل ، مشکلات و معضلات اقتصادی و نیز آسیب شناسی آنها به صورت مجزا ، پرداخته و با شناسایی و تحلیل نقاط قوت – ضعف و فرصت ها – تهدیدها از دیدگاه آمایش سرزمین چشم انداز این مناطق و جهت گیری های ساماندهی فضا را مشخص سازد.نهایتاً اینکه دقیقاً مشخص شود که آیا اجرای طرح آمایش سرزمین،می تواند به ارتقاء موقعیت اجتماعی – اقتصادی و همچنین به محرومیت زدایی ساکنین مناطق مرزی کشور کمک نماید یا خیر؟