به منظور بررسی اثرات روش های مختلف تیمار با اسید سالیسیلیک و همچنین تعیین مناسب ترین غلظت این ماده تحت شرایط تنش شوری بر گیاه لوبیا (phaseulus vulgaris )، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با دو فاکتور و چهار تکرار در سال 1389 در دانشکده کشاورزی دانشگاه ارومیه اجرا شد. بذر لوبیای سفید (رقم دانشکده) در گلدان هایی با شوری ثابت 4 دسی-زیمنس بر متر کاشته شدند. تیمار های آزمایشی شامل روش کاربرد اسید سالیسیلیک به سه صورت کاربرد خاکی، کاربرد برگی (محلول پاشی) و پرایمینگ و غلظت کاربرد شامل چهار غلظت صفر، 1/0، 5/0 و 1 میلی-مول بود. نتایج نشان داد که اثر روش های تیماری به کار برده شده بر صفات کلروفیل a و کلروفیل کل، پروتئین، قندهای محلول، پرولین، ارتفاع ساقه، وزن خشک بوته، تعداد غلاف، تعداد دانه در غلاف و وزن صد دانه و عملکرد تک بوته در سطح احتمال 1% معنی دار بود. روش خاکی با تولید 062/8 غلاف، 67/3 دانه در غلاف و 039/7 گرم عملکرد تک بوته بیشترین تأثیر را در مقایسه با سایر روش ها داشت. غلظت های اسید سالیسیلیک به کار برده شده نیز بر صفات کلروفیل a و کلروفیل کل، پروتئین، قند های محلول، پرولین، ارتفاع ساقه، قطر ساقه، تعداد برگ، وزن خشک بوته، تعداد غلاف، تعداد دانه در غلاف، وزن صد دانه و عملکرد تک بوته در سطح احتمال 1% تأثیر معنی دار داشت. از بین چهار غلظت به کار برده شده، غلظت 1/0 میلی مول با تولید 33/8 غلاف در هر بوته، 78/3 دانه در هر غلاف و 57/7 گرم عملکرد در هر بوته دارای بیشترین تأثیر بود. اثر متقابل روش ها و غلظت های به کار برده شده بر روی پروتئین، قند های محلول، پرولین، ارتفاع ساقه، قطر ساقه، وزن خشک و وزن صد دانه در سطح احتمال 1% معنی دار بود. تیمار خاکی 1/0 میلی مول با 72/28 درصد پروتئین و 40/25 گرم وزن صددانه بیشترین تأثیر را در مقایسه با سایر تیمارها داشت. نتایج مقایسه میانگین ها نشان داد که بعد از تیمار خاکی، تیمار پرایمینگ بیشترین تأثیر را داشت و محلول پاشی در رده آخر قرار داشت. از بین غلظت های به کار رفته شده نیز غلظت 1/0 میلی مول با تیمار 5/0 میلی مول تفاوت معنی دار نداشت و تیمار 1 میلی مول نیز از نظر تأثیر تفاوت معنی-داری با شاهد نشان نداد و در بعضی صفات (تعداد غلاف) اثر باز دارنده نیز داشته و تأثیر کمتری نسبت به شاهد نشان داده است.