برنامه های حرکتی و ورزشی متناسب با ویژگی های ساختاری و روانشناختی انسان به وبژه در دوران کودکی و نوجوانی، ضمن تامین سلامت جسم و روان، فرد را برای زندگی بهتر در محیط اجتماعی مهیا می سازد. افراد کم توان ذهنی از جمله افرادی هستند که به علت شرائط ذهنی و روانی ویژه ای که دارند، غالبا نسبت به افراد سالم بی تحرک تر بوده و فعالیت بدنی کم تری دارند. هدف از پژوهش حاضر مطالعه تاثیر 8 هفته تمرینات منتخب بر فاکتورهای آمادگی جسمانی و وضعیت بدنی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. در این پژوهش نیمه تجربی، تعداد 30 دانش آموز نوجوان کم توان ذهنی (با میانگین سن 1.21 ± 16.9، میانگین بهره هوشی5.07±62.84، میانگین قد 0.09± 1.72 متر و میانگین وزن16.76±63.4 کیلوگرم) به صورت داوطلبانه و با کسب اجازه از والدین شرکت کردند. ابتدا در مرحله پیش آزمون، فاکتورهای آمادگی جسمانی مرتبط با سلامتی و وضعیت بدنی آنها ارزیابی شد، سپس آزمودنی ها بر اساس بهره هوشی رتبه بندی شده و به روش تصادفی جفت شده در دو گروه تجربی (15 نفر) و کنترل ( 15 نفر) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه تجربی به مدت 8 هفته، هفته ای سه جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه تمرینات بدنی منتخب را انجام دادند. در این مدت آزمودنی های گروه کنترل فعالیت بدنی و ورزشی خاصی (حتی برنامه درسی تربیت بدنی) را نداشتند. پس از 8 هفته و در مرحله پس آزمون فاکتورهای آمادگی جسمانی و وضعیت بدنی آزمودنی های دو گروه اندازه گیری شد. پس از جمع آوری داده ها برای هر یک از هشت آزمون تحقیق، یک anova برای اندازه های تکرار شده به عمل آمد. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که آمادگی قلبی عروقی، قدرت و استقامت عضلانی، انعطاف پذیری، ترکیب بدنی، همچنین زاویه کیفوز و لوردوز آزمودنی های گروه تجربی با انجام 8 هفته تمرینات منتخب به طور معناداری بهبود داشتند (05/0p?). با توجه به یافته های فوق پیشنهاد می شود که از برنامه های تمرین ورزشی و فعالیت بدنی، برای حفظ و بهبود آمادگی جسمانی و وضعیت بدن افراد کم توان ذهنی که در معرض یک زندگی بی تحرک قرار دارند، استفاده شود.

از جمله مباحثی که اندیشمندان اسلامی بدان پرداختهاند و آن را مورد بررسی دقیق قرار دادهاند، بحث نبوت میباشد. ما در این نوشتار مباحثی پیرامون نبوت، امامت و ولایت مطرح نمودهایم و کوشیدهایم در هر مسأله ای نظر سید حیدر آملی و ملاصدرا را بیان نماییم و به تطبیق و بررسی آراء ایشان بپردازیم. سید حیدر آملی و ملاصدرا هر دو از متفکران شیعی مذهب می باشد. برای تشیع، پایان نبوت آغاز دوره جدیدی است که همان ولایت یا امامت است. در واقع امامشناسی که روشن ترین بیان آن همان ولایت است، مکمّل ضروری پیامبرشناسی می باشد. در این میان، نکته ای که در خصوص رابطه نبوت و ولایت و امامت به نظر می رسد این است که، هم از نظر سید حیدر و هم ملاصدرا، ولایت دارای دو مظهر می باشد؛ یکی نبوت و دیگری امامت. ولایت که در طول ولایت تامّه الهی است، در کسوت نبوت تجلی می نماید و امامت ائمه معصومین (ع) نیز ادامه همان حقیقت الهی است و این دو مظهر از یک حقیقت یعنی ولایت حکایت دارند. همچنین مورد دیگری که از این دو اندیشمند به چشم می خورد این است که، هر دو به لحاظ تاریخی از پیشینه عرفانی ابن عربی استفاده نموده اند. به علاوه ملاصدرا نیز تحت تأثیر سید حیدر بوده است. بنابرین ما در این نوشتار نظریات هر دو اندیشمند را در خصوص نبوت، امامت و ولایت مورد بررسی قرار می دهیم تا وجوه اشتراک و افتراق آراء ایشان را روشن نماییم.