تعاملات اجتماعی از عناصر بنیادین هر جامعه ای محسوب می شود. به نظر می رسد، چالش های اساسی در ساختار روابط اجتماعی در سطوح مختلف جامعه امروز ایران، ناشی از سست شدن پیوندهای اجتماعی است. در این شرایط، پیوند دادن افراد به شبکه ها و گروه ها، جهت انجام فعالیت های جمعی، می تواند به عنوان راه حلی برای گریز از فردگرایی و ارتقای سرزندگی حیات جمعی، مطرح باشد. مسأله پژوهش حاضر این است که با چه تمهیدات معمارانه ای، می توان بر روابط افراد در شهر ها، تأثیر مثبت گذاشته و از کاهش آن که در نهایت به مرگ حیات اجتماعی می انجامد، جلوگیری کرد. لذا در این نوشتار ابتدا با بررسی زمینه های نظری موضوع و آشنایی با مولفه های سازنده آن، نقش گروه ها و فعالیت های جمعی در ارتقای پویایی زندگی اجتماعی شهرها تبیین می گردد. سپس در قالب یک نمونه موردی به بررسی وضعیت حیات اجتماعی در شهر یزد از طریق پژوهش میدانی پرداخته می شود و احداث مرکزی فرهنگی -اجتماعی در سطح شهر، که زمینه ای مناسب جهت وقوع رویدادهای جمعی را فراهم سازد، به عنوان راهکاری جهت افزایش روابط غیررسمی افراد و پیوستن آنها به شبکه ها و گروه ها مطرح می گردد. این مرکز می تواند نقش موثری در ارتقای جامعه پذیری و متعاقباً فرهنگ پذیری افراد داشته باشد. ازآنجایی که فرایند اجتماع پذیری در فضاهای جمعی مستلزم حضور، مکث و تجمع افراد است، تلاش می شود احکامی معمارانه جهت افزایش حضورپذیری و تجمع پذیری در عرصه های فعالیت جمعی ارائه گردد. پویایی و سرزندگی اجتماعی شهرها، نظام پایدار اجتماعی را پی می ریزد. وجود فضاهای مناسب جهت حضور و برخورد افراد نظیر مراکز فرهنگی- اجتماعی ، سبب تداوم و استمرار حیات اجتماعی شهرها می شود. لذا بازتعریف موضوع ارتقای حیات اجتماعی می-تواند به عنوان یکی از مولفه های اساسی شکل گیری فضاهای جمعی موفق مطرح گردد. از نتایج حاصله در این تحقیق می توان جهت ارتقای کیفیت عرصه های جمعی موجود نیز بهره جست.