پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی مشاوره ی گروهی مبتنی بر رویکرد ارتباطی ستیر بر کاهش تعارضات والد– فرزندی است. جامعه ی آماری این پژوهش متشکل از کلیه ی دانش آموزان دبیرستانی پسر شهرستان پیرانشهر می باشد که از بین آنان 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش(هر گروه 15 آزمودنی) جایگزین شدند. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی و از نوع طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل می باشد. برای جمع آوری اطلاعات پرسشنامه ی تاکتیک های تعارض والد- فرزند(فرم پدر- فرزند) توسط دو گروه تکمیل شد. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه(هر هفته یک جلسه وبه مدت 120 دقیقه) تحت مشاوره ی گروهی قرار گرفت در حالیکه گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. این پژوهش شامل 1 فرضیه ی اصلی و سه فرضیه ی فرعی می-باشد. فرضیه ی اصلی بیان می کند که مشاوره ی گروهی مبتنی بر رویکرد ارتباطی ستیر باعث کاهش تعارضات والد- فرزندی نوجوانان پسر با پدرانشان می شود. پس از اتمام جلسات مشاوره ی گروهی، پرسشنامه ی تاکتیک های تعارض بر روی هر دو گروه برای بار دوم اجرا شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون آماری تحلیل کواریانس یک راهه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج به دست آمده از پژوهش نشان می دهد که مشاوره ی گروهی مبتنی بر رویکرد ارتباطی ستیر بر کاهش تعارضات والد– فرزندی موثر بوده است(01/0>(p. بنابراین، استفاده از این رویکرد می تواند در کاهش تعارضات والد– فرزندی موثر باشد.