سازند سروک به سن کرتاسه میانی (سنومانین) در سه چاه e3-p4p, sie-5, sie-6 میدان سیری گسترش یافته است. این سازند در خلیج فارس به سه بخش میشریف، خاتیا و مدود تقسیم شده است که در این میدان ضخامت بخش مخزنی (میشریف) بین 55 تا 73 متر در تغییر است. مطالعات پتروگرافی منجر به شناسایی پنج رخساره میکروسکوپی شامل وکستون دارای کلسی اسفر، پکستون پلت دار بیوکلاستی، گرینستون بیوکلاستی، رودستون بیوکلاستی و وکستون دارای فرامینیفر بنتیک شده است. میکریتی شدن، سیمانی شدن، فشردگی فیزیکی و شیمیایی، شکستگی پرشدگی، انحلال، انواع جانشینی ها (پیریتی شدن، دولومیتی شدن) و نئومورفیسم از مهمترین فرآیندهای دیاژنزی شناسایی شده است که رخساره های سازند سروک را تحت تأثیر قرار داده است. بر اساس آنالیز چینه نگاری سکانسی، سنگ مخزن سروک شامل دو سکانس رده سوم است. مرز زیرین سکانس 1 به صورت پیوسته با بخش خاتیا و مرز بین سکانس 1 و 2 به صورت ناپیوسته و مرز بالایی سکانس 2 به صورت ناپیوسته با سازند لافان است. پس از بررسی رخساره ها و عوارض دیاژنزی حاکم بر آنها، هشت گروه سنگی (rock type) پتروفیزیکی بر اساس کلاس های سه گانه پتروفیزیکی لوسیا معرفی شد. رخساره های گرینستون و رودستون به دلیل تأثیر فرآیندهای انحلالی دارای بالاترین کیفیت مخزنی، رخساره پکستون از کیفیت مخزنی خوب و رخساره وکستون از کیفیت مخزنی پایین تری برخوردار است. هم چنین هشت واحد جریانی هیدرولیکی (hfu) شناسایی شد که ارتباط این واحدهای جریانی با رخساره ها بررسی شده است. واحد جریانی h (logfzi> 1.5) بالاترین کیفیت مخزنی و واحد جریانی a (log fzi<0.5) پایین-ترین کیفیت مخزنی را دارد. مخزن سروک در چاه e3-p4p بر اساس تغییرات نمودارهای gr, dt, nphi, rhob و تخلخل و تراوایی به چهار زون تقسیم شده است. این زون ها با رخساره-های شناسایی شده در این مطالعه، انطباق قابل قبولی دارند. زون iii و vi کیفیت مخزنی بالاتری را نشان می دهند؛ علت این امر بالا بودن میزان تخلخل و تراوایی و نوع رخساره های موجود در این زونها (گرینستون و رودستون) است.