چکیده: هدف از این پژوهش مقایسه تأثیر انواع انقباض ایزوکینتیک بر سیستم فیبرینولیتیک بود. بدین منظور، 10 مرد سالم با سابقه فعالیت تفریحی (میانگین ± انحراف معیار؛ سن، 4/3±1/26 سال؛ قد، 5/5±5/177 سانتی متر و وزن 8/12±5/76 کیلوگرم) داوطلبانه در چهار جلسه جداگانه به فاصله یک هفته در این پژوهش شرکت نمودند. در جلسه اول قد، وزن، bmi، درصدچربی و گشتاور اندازه گیری شد. در جلسات دوم، سوم و چهارم تمامی آزمودنی ها به صورت تصادفی سه پروتکل کانسنتریک/کانسنتریک، ایسنتریک/ایسنتریک و کانسنتریک/ایسنتریک (4دوره 10 تکراری، سرعت 60 درجه در هر ثانیه، 60 ثانیه زمان استراحت بین هر دوره و 2 دقیقه زمان استراحت بین هر دو پا) را به صورت فلکشن و اکستنشن در مفصل زانو در هر دو پا را اجرا کردند. جهت بررسی تغییرات آنتی ژن t-pa، pai-1 و d-dimer نمونه های خونی قبل از شروع فعالیت، بلافاصله پس از فعالیت و 30 دقیقه پس از فعالیت در هر جلسه گرفته شد. آنالیز آماری داده ها افزایش معنادار آنتی ژن t-pa در پاسخ به هر سه انقباض ایزوکینتیک و کاهش معنادار در دوره ریکاوری نشان داد (05/0 < p). تغییرات t-pa در پاسخ به پروتکل کانسنتریک/کانسنتریک نسبت به دو پروتکل دیگر به طور معناداری متفاوت بود (05/0 < p). مقادیر آنتی ژن pai-1 در پاسخ به فعالیت ایزوکینتیک صرف نظر از نوع انقباض افزایش و در دوره ریکاوری کاهش معناداری نشان داد (05/0 < p)، هم چنین پاسخ آنتی ژن pai-1 به سه پروتکل مختلف ایزوکینتیک متفاوت نبود (05/0 > p). مقادیر d-dimer در پاسخ به فعالیت ایزوکینتیک تغییر معناداری نشان نداد (05/0 > p) و هم چنین بین سه پروتکل ایزوکینتیک تفاوت معناداری نداشت (05/0 > p). براساس یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گیری نمود که انقباض ایزوکینتیک موجب افزایش فعالیت سیستم فیبرینولیتیک می گردد و اینکه پروتکل کانسنتریک/ کانسنتریک در مقایسه با پروتکل های دیگر (کانسنتریک/ ایسنتریک و ایسنتریک/ ایسنتریک) افزایش بیشتری را ایجاد می نماید.