یکی از موارد مهم شکل دهنده هر معماری، تکنیک یا فرایند ساخت آن است. متأسفانه علیرغم پیشرفت دانش و توان مهندسی و تکنولوژی ساخت، هیچ کدام نتوانسته است در بالا بردن کیفیت فضاها و ارزش های معماری متناسب با زندگی انسان معاصر کمک شایانی کند؛ به گونه ای که فضاهای معماری امروز به فضاهایی تک بعدی و فاقد معنا تبدیل شده و کیفیت یکسانی پیدا کرده اند. علاوه بر این، تکنولوژی موجب شده، (برخلاف تفاوتهای فرهنگی، اقلیمی، بومی که در محیط موجود می باشد)، بناها در نقاط مختلف کشور یکسان شده و آنچنان تفاوتی با هم نداشته باشند. این موضوع، موجب تقلیل کیفیت فضاها گشته و باعث شده هویت فضاها از بین برود. از میان فضاهای پیرامونی، خانه بلافصل ترین فضای مرتبط با انسان است، که بطور روزمره از آن تأثیر می گیرد و بر او تأثیر می گذارد و توجه به کیفیت آن نیز می بایست همواره مدّ نظر قرار داشته باشد. با دقت در مسکن سنتی ایرانی که بر اساس تکنولوژی بومی شکل گرفته است به این موضوع پی می بریم که می توان با استفاده از تکنولوژی بومی در تمام نقاط خانه، حال و هوا و کیفیت های متفاوتی را بسته به کاربرد آن فضا بوجود آورد. بنابراین با رجوع به تکنیک ها و روش های ساخت که با توجه به جزئیات، مصالح و همچنین هم نشینی آن ها و ترکیب مناسب اجزاء بدست می آید می توان به سمت کیفیت مطلوب در معماری معاصر پیش رفت. بدین منظور در این رساله با یک مطالعه اکتشافی، پتانسیل های تکنولوژی های بومی بررسی گشته و با مطالعه میدانی تأثیر آن ها به صورت مصداقی و عینی در نمونه های معاصر یزد مورد بررسی قرار گرفت؛ از این طریق احکام طراحی استخراج گردیده و در طراحی مورد استفاده قرار گرفت. این رساله با توجه به آنکه تکنولوژی را یکی از عناصر اصلی کیفیت دهی به فضاها می داند در صدد است که با شناخت پتانسیل های معماری بومی که در تکنولوژی های بومی نهفته، با دستاویز قرار دادن موضوع مسکن، در جهت ارائه راهکارهایی به منظور طراحی فضایی با کیفیت و هویت تلاش کند. لذا این تحقیق می تواند آغازگر نگاهی به معماری بومی باشد، که تسری این امر را می توان در طرح های توسعه روستایی، حوزه آموزش معماری، همچنین محیط های مختلف از جمله: فضای آموزشی، اداری، مسکونی و ... دید.