چکیده امروزه فن داستان نویسی در میان انواع ادبی پیشرفتی چشمگیر نموده ومی تواند مانند تخصصی میان رشته ای قضایای مختلف اجتماعی را به روش ادبی بیان کند .دراین رویکرد می توان از داستان روستایی یاد کرد که نویسنده ی آن با استفاده ازعناصر روستایی نویسی ومهارت های فنی به بیان قضایای جوامع روستایی می پردازد. با آن که سابقه ی نگارش داستان روستایی در ادبیات فارسی به قبل از دهه ی 40 شمسی باز می گردد. اما اغلب صاحبنظران ِ آن معتقدند این روش داستان نویسی با انتشار آثار غلامحسین ساعدی شناخته شد. از مجموعه ی داستان های روستایی وی می توان به عزاداران بَیَل ، ترس ولرز ، توپ ونمایشنامه ی چوب به دست های ورزیل اشاره کرد. در ادبیات عربی نگارش روستایی با انتشار داستان زینب در 1912م رسمیت یافت وپس از آن داستان روستایی در مسیر پیشرفت راه سپرد. بااین حال از نظر تقارن زمانی روستایی نویسی در ایران ولبنان می توان از داستان های بانو املی نصرالله یاد کرد . نخستین داستان روستایی نصرالله با عنوان پرندگان شهریورماه به چاپ رسید وپس ازآن دوداستان بلند دیگر رامی توان درزمره ی داستان روستایی شمرد. علاوه برآن که در مجموعه ی داستانیِ آسیاب گمشده نیز می توان داستان های کوتاه روستایی وی را جستجو نمود. مقایسه ی داستان های این دو نویسنده نکات مشترک فن روستایی نویسی را در ایران ولبنان هویدا ساخته وبیانگر تفاوت هایی است که باعث امتیاز برخی ازآن آثار گردیده است. واژگان کلیدی: داستان روستایی، غلامحسین ساعدی، املی نصرالله، داستان بلند ، داستان کوتاه