ورود ایران به عصر جدید و ایجاد شکاف و انقطاع در سیر طبیعی تاریخ و سنت که با خشونتی همراه با شکست های خارجی و استعمار همراه بود ایران را وارد دورانی کرد که به رویارویی بزرگ میان سنت و مدرنیته انجامید ، انقلاب مشروطه که نقطه آغازین ورود ایران به عصر جدید و تعارض جدید و رسمی میان سنت و مدرنیته محسوب می گردد سبب شد که میان نیروهای سیاسی شکاف بزرگی در رابطه با سنت و تجدد و انقلاب شکل گیرد . پژوهش حاضر درصدد است با تحلیل گفتمان های هویتی شکل گرفته در انقلاب مشروطیت ، به فهم این مسئله یاری رساند که حرکت های و جنبش های اجتماعی چه واکنشی در رویا رویی با مدرنیته ( غرب ) از خود نشان دادند ؟ و اینکه چرا این جریان ها نتوانستند در خصوص مواجهه با مدرنیته به اجماع و توافق دست یابند . لذا تلاش خواهد شد از چشم انداز گفتمانی بویژه خوانش لاکلا و موف به دلیل دارا بودن قابلیت تحلیل موضوعات کلان اجتماعی به بررسی نحو? مواجهه جامعه ایرانی با دنیای مدرن پرداخته شود و اینکه نشان داده شود که چگونه در این مقطع با ایجاد نوعی دگرگونی سیاسی اجتماعی متمایز با ادوار پیشین ، شاهد شکل گیری فرایندهای جدیدی هستیم که عناصر درون گفتمانی آن دارای نوعی « ناهمسنخی » « ناهمزبانی » و عدم انطباق با گفتمان سنتی می باشد و انقلاب مشروطه را واجد صفات و خصائلی می کند که آن را بتوان « مرز میان ایران قدیم و جدید » تلقی نمود.