مریم باژبان جواد مختاری
درسالهای اخیر تکنیک الکتروریسی که منجر به شکل گیری الیاف از طریق نیروی الکترواستاتیک می شود،به دلیل کاربردهای بسیار در علوم مختلف همچون سیستمهای دارورسانی،مهندسی بافت،بیوسنسورها، فیلتراسیون ،پوشش زخمها و... توجه زیادی را به خود جلب کرده است.در این پروژه تولید سیستم دارورسانی جدیدی بر پایه نانوالیاف کیتوسان عامل دار شده توسط ترکیبات سایکلودکسترین مورد مطالعه قرار گرفته است.همچنین تاثیر حضور سایکلودکسترین بر خواص نانوالیاف تولید شده و میزان رهایش دارو بررسی شده است. عامل دار کردن پلیمر طبیعی کیتوسان توسط ترکیبات سایکلودکسترین(chit-g-?-cd)طی دو مرحله انجام شد.با توجه به ویسکوزیته پایین محلول chit-g-?-cd در اسید استیک 1% و عدم قابلیت ریسندگی آن از پلی وینیل الکل(pva) به عنوان جزء دوم مخلوط(pva/chi-g-?-cd) در نسبتهای 90/10، 80/20، 75/25 ،70/30 و50/50 استفاده شد. الکتروریسی موفق مخلوط پلیمری منجر به تولید الیاف در محدوده قطری 210-130 نانومتر شد.مورفولوژی،قطر و ساختار نانوالیاف الکتروریسی شده توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی(sem) مورد بررسی قرار گرفته است.قطر نانو الیاف تولید شده به طور مشخص تحت تاثیر نسبت مخلوط قرار دارد به طوریکه با افزایش مقدار chi-g-?-cd قطر الیاف کاهش یافته است. این مشاهدات بر اساس نتایج مربوط به ویسکوزیته برشی و هدایت الکتریکی محلول ریسندگی مورد بحث قرار گرفته است. بررسی منحنی های گرمایی نمونه توسط روش گرماسنجی پویشی(dsc) و شناسایی عوامل موجود در نمونه توسط روش طیف سنجی مادون قرمز انجام شده است.آزمایشات مربوط به چگونگی رهایش داروی سالیسیلیک اسید از نانوالیافpva/chit-g-?-cd توسط روش طیف سنجی فرابنفش در بافر فسفات(7/4=ph) و دو دمای بدن(37??) و محیط(22??) مورد مطالعه قرار گرفته است. بررسیها نشان داده است نرخ رهایش دارو از نانوالیاف حاصله با افزایش غلظت chit-g-cd کاهش می یابد که به دلیل افزایش قابلیت تغذیه دارو و افزایش پیوندهای آبگریز مولکولهای دارو با حفره آبگریز سایکلودکسترین می باشد. همچنین مطالعاتی بر روی نرخ رهایش دارو از فیلم حاویpva/chit-g-?-cd انجام گرفته است که در مقایسه با نانوالیاف آن سرعت رهایش بیشتری را از خود نشان می دهند. فیلم تولید شده به دلیل داشتن سطح مخصوص کمتر در مقایسه با نانوالیاف الکتروریسی شده ،در اثر فرایند پایدارسازی با متانول کمتر تحت تاثیر قرار گرفته و پیوندهای فیزیکی کمتری تشکیل می دهند.
