بافت های مغز استخوان و چربی منابع قابل دسترسی برای سلول های بنیادی مزانشیمی (به ترتیب bmscs و adscs) هستند. سلول های بنیادی مزانشیمی به دلیل توانایی تکثیر، تمایز و ترمیم بالا در سلول درمانی نقش های مهمی ایفا می کنند. یکی از مشکلاتی که در مسیر کشت سلول های بنیادی قبل از استفاده درمانی وجود دارد ظهور علائم پیری سلول در شرایط کشت است. از علائم پیری، کاهش رشد و تکثیر، تغییر مورفولوژی و تغییر توانایی تمایزی می باشند. هدف از مطالعه حاضر ابتدا بررسی و مقایسه ویژگی های مورفولوژیکی، بیان نشانگرهای اختصاصی90cd و 71cd، تمایز به استخوان و چربی، توان تکثیر و بقا، و سپس بررسی و مقایسه ظرفیت تولید آنزیم های آنتی اکسیدانت سوپراکسیددسموتاز (sod) و گلوتاتیون پراکسیداز (gpx) و ماتریکس متالوپروتئینازها (2-mmp) و تشخیص مرحله مطلوب در استفاده از این سلول ها برای پیوند است. bmscs و adscs به ترتیب از بافت های مغز استخوان های فمور و تیبیا و چربی پشت گردن موش صحرایی جدا شدند. سلول ها در محیط ?-mem غنی شده با 10 درصد سرم جنین گاوی کشت شدند. سلول ها در پاساژهای 5-2 به روش ایمونوسیتوشیمی برای نشانگرهای اختصاصی 90cd و 71cd مورد ارزیابی قرار گرفتند. این سلول ها در محیط القایی به استخوان و چربی تمایز داده شدند. بررسی میزان فعالیت آنتی اکسیدانتی و mmp در محیط رویی فاقد سرم با روش های سنجش آنزیمی و زایموگرافی صورت گرفت. همچنین، سنجش مالون دی آلدئید (mda) و لاکتات دهیدروژناز (ldh) برای بررسی سلامت غشا سلول انجام شد. نتایج در بخش اول نشان داد bmscs و adscs از لحاظ توانایی تمایزی و بیان نشانگرهای اختصاصی تقریبا مشابه هستند، اما کاهش توانایی تکثیر و تغییر مورفولوژی در پاساژهای بالا در bmscs نسبت به adscs نمایان تر است. نتایج سنجش آنزیمی نشان داد، دو نوع سلول مورد مطالعه از لحاظ فعالیت آنزیم های sod و gpx بطور تقریبا یکسان، به ترتیب در پاساژهای 5 و 6-4 بیشترین فعالیت را دارند. زایموگرافی نشان داد از لحاظ فعالیت mmp پاساژ چهارم مناسب ترین پاساژ است. از طرفی، سنجش mda و ldh سلامت غشا در دو نوع سلول را گزارش کرد. در نتیجه، بافت چربی در مقایسه با مغز استخوان، دارای جمعیت سلول بنیادی با توانایی تکثیر بالا است. همچنین از لحاظ ظرفیت بیان آنتی اکسیدانتی و mmp، محدوده پاساژهای 6-4 زمان مناسبی برای پیوند سلولی bmscs و adscs در آینده است.