بررسی های باستان شناسی نشانگر آن است که در منطقه جنوب و جنوب شرق ایران نوعی از تدفین با نام تدفین سنگی در دوران امپراطوری پارتیان رواج داشته است که نمونه های فراوانی از آن در مناطقی از بلوچستان، کرمان، هرمزگان، فارس و بوشهر دیده شده است. این نوع از تدفین بصورت انباشت حفر چاله ای می باشد که روی آن را با انبوهی از سنگ های لاشه ای پوشانده اند که مشابه این شیوه تدفین در کشورهای شرقی و جنوبی همجوار ایران از قبیل پاکستان، عمان وحاشیه خلیج فارس نیز مشاهده شده است. علت تاریخگذاری آن به این دوره، کشف یک سکه مسی متعلق به سناتروک مربوط به سالهای 70-77ق.م، در یکی از گورها منطقه "دامبی کوه "در بلوچستان است. ساختار این قبور بیشتر به صورت مدور و در مواردی هم مربع شکل می باشد. پایان نامه حاضر با ارائه الگوی پراکندگی و گونه شناختی قبور و مقایسه آن با کشور های همجوار (پاکستان و عمان) با توجه به شواهد مکشوفه باستان شناسی از قبیل سفال، گاهنگاری این شیوه از تدفین را در منطقه بلوچستان ایران ، براساس ارائه مستندات و شواهد باستان شناسی و تاریخی به دوره اشکانیان نسبت می دهد و همچنین، با بررسی زیست محیطی در اطراف گورستان ها به این نتیجه می رسیم که تاثیرات طبیعی محیط و عوارض طبیعی همچون کوهستان و رودخانه ها را بر نحوه استقرار این گورستان ها موثر بوده است.