چکیده اوتیسم یا د ر خود ماندگی، نوعی اختلال رشدی-عصبی است که از جمله علائم آن می توان به مشکل در برقراری روابط اجتماعی، ارتباط، و نیز انجام فعالیت های محدود و تکراری اشاره کرد. به دلیل وجود تفاوت های فردی و شدت بیماری، طیفی از ناتوانایی ها، از اوتیسم خفیف تا شدیدتعریف شده است که به آن اختلالات طیف اوتیسم گفته می شود. مطالعه حاضر به مقایسه? ویژگی های زبانی کودکان فارسی زبان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم با کودکان سالم همسن آنها پرداخته است. با بررسی گفتار هفت دختر و سیزده پسر شش تا ده ساله? مبتلا به اوتیسم، ویژگی های زبانی آنها از جمله ویژگی های آوایی و واجی، صرفی و نحوی ، معنا شناسی و کاربرد شناسی با گروه کودکان سالم همسن آنها شامل هفت دختر و سیزده پسر شش تا ده ساله مقایسه شده است. حذف همخوان ها، درج آوا، جابه جایی آوا ها، قلب، تکیه، آهنگ کلام، زمان دستوری، تطابق میان فاعل و فعل، حروف اضافه، افعال منفی، اسامی جمع، ضمایر اشاره، جملات مرکب، درک اصطلاحات ، اصول گرایس، گفتار خودانگیز، انسجام کلام، و حرکات بدن ویژگی هایی هستند که در این مطاله به آنها پرداخته شده است. نتایج نشان داد حذف همخوان ها، جابه جایی آوا ها، تکیه، آهنگ کلام، زمان دستوری، حروف اضافه، اسامی جمع، ضمایر اشاره، درک اصطلاحات، اصول گرایس، گفتار خودانگیز، انسجام کلام، و حرکات بدن در کودکان مبتلا به اوتیسم و سالم تفاوت معناداری داشت(p=0/05). این در حالیست که درج آوا، قلب، تطابق میان فاعل و فعل، افعال منفی و ضمایر اشاره در کودکان مبتلا به اوتیسم و سالم تفاوت معناداری نداشت. کودکان مبتلا به اوتیسم در مقایسه با کودکان سالم همسن خود، در زمینه های معنایی و کاربرد شناسی با مشکلات بیشتری روبه رو بودند. واژه های کلیدی: اوتیسم، ویژگی های زبانی، ویژگی های آوایی و واجی، ویژگی های صرفی و نحوی، ویژگی های معنایی، ویژگی های کاربرد شناسی