چکیده هدف از نزول قرآن کریم، هدایت انسان به سوی کمال و قرب الی الله است. از آن جا که در متن قرآن، حجم الفاظ کمتر از حجم معانی است، الفاظ به دلالت تطابقی نمی توانند مدلول یا مراد جدی متن را آن گونه که هست، بیان کنند. لذا مراد و مقصود گوینده به شکل کامل در زبان، آشکار نمی-شود و همین امر، موجب پیدایش لحن شده و آن را متنی تفسیری و نیازمند فهمی وراء دلالت های لفظی نموده است. در واقع لحن، ناگفته و بخش سایه ی متن است که به وسیله ی قرائن زبانی و برون متنی آشکار می شود و خواننده را در جریان کشف مراد جدی، مشارکت می دهد. و به این وسیله خواننده به بسیاری از معارف و حقایق متعالی قرآن دست یافته و ارتباط فرا ذهنی و وجودی با قرآن برقرار می سازد. روش تفسیر، متکی به لحن است. زیرا اساس تفسیر، رسیدن از مراد استعمالی به مراد جدی است و نا آشنایی با لحن و کارکردهای آن، لغزشگاهی آفت زا در پرده-برداری از مفاهیم پیدا و نهان قرآن کریم است، از این رو در این رساله، به چیستی و چرایی لحن و نقش آن در گسترش معانی و تأثیرگذاری فزونتر بر مخاطب در جهت هدایت او پرداخته می شود. واژگان کلیدی: قرآن، لحن، هدایت انسان، ایجاز، مراد جدی