رضا بابازاده انویق علی آدمی
چکیده روابط با چین همواره در سال های اخیر به عنوان یکی از مهم ترین جهت گیری های راهبرد سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران محسوب می شود.با توجه به جایگاه منحصربفردی که چین از نظر اقتصادی و سیاسی در عرصه بین المللی کسب نموده و همچنین با توجه به جهت گیری های دستگاه سیاست خارجی کشور در سال های اخیر و محدویت هایی که از طریق جهان غرب (امریکا و هم پیمانانش) به این کشور تحمیل شده است.لزوم پرداختن به این موضوع برای شناخت هرچه بیشتر عوامل تاثیرگذار بر روابط دوکشور که موجب گسترش این مناسبات در دهه گذشته میلادی گردیده است لازم و ضروری به نظر می رسد، در این راستا این پژوهش با این هدف و در جهت شناسایی عوامل و متغیرهای تاثیرگذار بر این روابط که موجبات گسترش هرچه بیشتر روابط دوکشور را فراهم نموده می پردازد، تا با واکاوی این عوامل موجبات افزایش میزان تاثیرگذاری بر روابط دوجانبه شاهد شکوفایی هرچه بیشتر آن باشیم. دراین پژوهش به بررسی سه عامل تاثیر گذار سیاسی یعنی سازمان همکاری شانگهای، سیاست خارجی توسعه گرای چین و خیزش چین در هزاره سوم به عنوان یک قدرت تاثیرگذار در عرصه جهانی پرداخته می شود و همچنین عامل وابستگی متقابل دو کشور در عرصه انرژِی نیز به عنوان عامل تاثیرگذار اقتصادی بررسی می شود. کلید واژه : سازمان همکاری شانگهای، وابستگی متقابل، تئوری انتقال قدرت جهانی، سیاست خارجی توسعه گرای چین
