برای آنکه نگره ای تازه درباب گزاره یا وضعیت ارایه کنیم یا حتی یک نگره ی موجود را ارزیابی نماییم نخست باید انتظار خود را از یک چنین نگره ای مشخص کنیم. ما در این رساله، پس از تعیین حداقل انتظارهای خود از یک نگره ی گزاره و یک نگره ی وضعیت، به سراغ چند نگره ی موجود درباب گزاره و وضعیت رفته، براساس انتظار تعریف شده حداقلی خود، آنها را ارزیابی کردیم. سپس براساس آرای جان پالک به بازسازی یک نگره ی گزاره و یک نگره ی وضعیت پرداخته، نگره ی مختار خود را ارایه کردیم. در این نگره ی بازسازی شده، گزاره ها و وضعیت ها، هویتهای ضروری مستقل از ذهنی هستند که معنای عملگرهای منطقی، معنای مفهومها و معنای دلالتگرها می توانند اجزای آنها باشند. میان گزاره و وضعیت تفاوت هست شناختی ای وجود ندارد و تنها تفاوت آنها در شکل منطقی آنهاست. سپس، توانایی نگره ی خود را در برآوردن حداقلهای لازم برای یک نگره ی گزاره یا وضعیت سنجیدیم. در ادامه دو مفهوم فراساختنی بودگی و انگارپذیربودگی را واکاوی کردیم. پس از ارایه گزارشی از چهار تعریف از تعریفهای عمده فراسازی، یعنی تعریفهای شامل فهمیدن، تعریفهای شامل باور، تعریفهای شامل انگارش یک موقعیت و تعریفهای شامل احراز در جهانهای ممکن سازگار و منسجم، آنها را به نقد نشستیم. آنگاه نگره ی خودمان از مفهومهای فراساختنی بودگی و انگارپذیربودگی را مطرح کردیم و معیاری برای فراساختنی بودن یا انگارپذیر بودن یک وضعیت مفروض ارایه نمودیم. تبیین امکان معرفتی و امکان متافیزیکی ذیل دو رویکرد اصلی عام گرایی جهت مند و خاص گرایی جهت مند بخش دیگری از رساله را تشکیل می دهد. ما از طریق نقد قرایت عام گرایی و برخی از قرایتهای خاص گرایی، قرایت جدیدی از خاص گرایی ارایه کردیم و با استفاده از مفهوم فراسازی، نحوه تبیین این دو نوع امکان را در این رویکرد جدید از خاص گرایی، بیان نمودیم. در انتهای رساله، سعی کردیم منبعهای اصلی معرفت جهت مند یعنی فراسازی، واقعی بودگی و شهود را شناسایی کنیم و نشان دهیم که فراسازی و واقعی بودگی، در مقایسه با شهود، می تواند به عنوان یک منبع مطمئن برای تامین سند و شاهد برای معرفت جهت مند به کار روند.