نواخت پریشی یکی از اختلالات تولید گفتار است که در آن بیماران زبان پریش قادر به کاربرد درست علائم نواختی نیستند. نوای گفتار به مشخصه های زبرزنجیری از قبیل بسامد پایه، دیرش و شدت اشاره دارد که معادل های ادراکی آنها در جملات گفتاری عبارتند از: تکیه، وزن و آهنگ. نواخت همچنین نشانه ای ضروری برای درک زبان گفتاری است. هدف از انجام این تحقیق، بررسی تولید و درک نواخت زبانی در بیماران فارسی زبان مبتلا به زبان پریشی بروکا است. دو آزمون شامل تولید منحنی های آهنگ جملات خبری در مقایسه با جملات سوالی و تشخیص منحنی های آهنگ بعنوان خبری، سوالی و تاکیدی ویژه در جملات به لحاظ معنایی خنثی صورت گرفت. دو گروه آزمودنی شامل سه بیمار زبان پریش و سه آزمودنی شاهد در هر یک از دو آزمون شرکت داشتند. مقیاس های صوت شناختی دیرش (برای هجاهای پایانی هر جمله)، شدت (برای هجاهای پایانی هر جمله) و سازه های پایانی بامد پایه (f0) (شامل بسامد پایانی-آغازی، بسامد پایانی-نهایی و اختلاف بسامد پایانی) که جملات خبری را از معادل های پرسشی پژواکی آنها متمایز میکند، در آزمون اول مورد بررسی قرار گرفتند. در وضعیت زبانی دیگر، دومین آزمون مستلزم این بود که بیماران به جفت پاره گفتارهای فارسی گوش فرا دهند و بیان کنند که آیا آن جفتها یکسان بنظر می رسند یا خیر. نتایج نشان داد که زمانیکه از آزمودنی ها خواسته شد تا منحنی های آهنگ را تولید کنند (آزمون اول)، اگر چه که بیماران زبان پریش بروکا قادر به تولید منحنی های آهنگ بعنوان خبری و پرسشی در جملات به لحاظ معنایی خنثی بودند، آنها بطور معناداری عملکرد ضعیف تری نسبت به گروه شاهد داشتند. این یافته ها تایید می کند که نیمکره ی چپ نقش مهمی در تولید نواخت زبانی ایفا می کند. هنگامیکه از آنها خواسته شد تا منحنی های آهنگ را تشخیص دهند (آزمون دوم)، افراد زبان پریش قادر به تشخیص هر سه منحنی آهنگ (جملات خبری، جملات پرسشی و جملات تاکیدی ویژه) مورد آزمون بودند. اما، آنها عملکرد ضعیف تری نسبت به گروه شاهد داشتند. بنابراین بطور کلی، پژوهش حاضر تایید می کند که توانایی های واجی تقریبا سالم باقی مانده است.