در این پایان نامه تاثیرات درهم تنیدگی کوانتومی در کانال وابسته به ولتاژ سدیم بررسی شده و به دنبال اعمال این تاثیرات معادله هاجکین-هاکسلی کلاسیک به شکل کوانتومی تصحیح می شود. حقیقتا معادله هاجکین-هاکسلی از سال 1952 تاکنون کارآمدترین معادله ای بوده است که در توضیح رفتار پالس های نورونی و رفتار شبکه نورون ها کارایی داشته است. اما انگیزه اصلی برای تصحیح این معادله کلاسیک تحقیقاتی بود که در سال 2006 بر روی نورون هایی به نام نورون های کورتیکال انجام شد. در این تحقیقات عدم تطابق بین نمودارهای ثبت شده در آزمایشگاه و نمودار های مربوط به معادله ی کلاسیک دیده می شود. به طوری که در رابطه با نورون های کورتیکال، در قسمت شروعی پالس در بین نمودار آزمایشگاهی و نمودار رسم شده با استفاده از معادله کلاسیک عدم تطابق وجود دارد و در حالت آزمایشگاهی شروع سریعتر پتانسیل عمل دیده می شود. شایان ذکر است که با توجه به سازوکار موجود در کانال های یونی از جمله کانال سدیمی، امکان نگرش کوانتومی میسر می باشد. با رسم نمودار های مربوط به پتانسیل عمل با استفاده از معادله کلاسیک و معادله تصحیح شده کوانتومی کاملا مشخص است که با تصحیح معادله کلاسیک با استفاده از رویکرد کوانتومی و در نظر گرفتن درهم تنیدگی، معادله جدید معرفی شده با نتایج آزمایشگاهی تطابق بیشتری داشته و شروع سریعتر پتانسیل عمل در مقایسه با حالت کلاسیک کاملا با این معادله قابل توجیه می باشد.