اهداف: این پژوهش به تعیین اثربخشی آموزش مهارت های زندگی با رویکرد توانمندسازی مددکاری اجتماعی بر سازگاری فردی- اجتماعی دختران معلول جسمی- حرکتی پرداخته است. روش: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی بوده که با استفاده از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل انجام گرفته است. به این منظور 30 دختر معلول جسمی حرکتی از بین کل دختران 18 تا 35 ساله ی حاضر در مجتمع آموزشی نیکوکاری رعد غرب، به صورت تصافی انتخاب و به همین شیوه در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله در 8 جلسه آموزش مهارت های زندگی با رویکرد توانمندسازی مددکاری اجتماعی شامل خودآگاهی، حل مسأله، تصمیم گیری، ارتباطات موثر و ابراز وجود شرکت کردند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. داده ها از طریق پرسشنام? سازگاری فردی- اجتماعی کالیفرنیا جمع آوری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری t برای گروه های مستقل استفاده گردید. یافته ها: آموزش مهارت های زندگی با رویکرد توانمندسازی مددکاری اجتماعی، تأثیر معناداری بر افزایش سطح سازگاری فردی- اجتماعی دختران معلول جسمی- حرکتی داشته است و هم چنین بین میانگین گروه مداخله و کنترل، در متغیر های مورد بررسی ( اعتماد به نفس، درک ارزش های خویشتن، آزادی شخصی، احساس وابستگی، تمایلات واپس زده، قالب های اجتماعی، مهارت های اجتماعی، گرایش ضد اجتماعی، روابط خانوادگی، روابط آموزشی و روابط اجتماعی) تفاوت معنی دار وجود دارد و آموزش مذکور تنها بر سطح نشانگان عصبی تأثیر معناداری نداشته است. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان گر آن است که آموزش مهارت های زندگی با رویکرد توانمندسازی مددکاری اجتماعی روشی موثر جهت ارتقای سطح سازگاری فردی- اجتماعی دختران معلول جسمی- حرکتی است.