فناوری مهندسی سلول های نطفه ای، با هدف ایجاد تغییرات ژنتیکی قابل توارث در نسل های گیاهی، جانوری و انسانی، مورد پژوهش قرار می گیرد. قریب الوقوع بودن و نیز ضرورت انجام این تکنیک بر سوژه های انسانی، به مباحثات فراوان بین صاحبنظران اخلاق و حقوق، منجر شده است. امکان ایجاد تغییر در ژنوم انسان که مطابق با اعلامیه جهانی ژنوم انسان وحقوق بشر به عنوان میراث مشترک بشریت و شالوده ی وحدت تمامی اعضای جامعه ی بشری شناخته می شود، این تکنیک را با پرسش های پیچیده ای درباره ی روابط آن با جریان عادی آفرینش، مشروعیت و تأثیرات آن بر روابط نسل های انسانی با یکدیگر روبرو می سازد. در این پژوهش کوشش بر این قرار گرفته است تا با تکیه بر آموزه های فقه اسلامی، مبانی حقوقی ایران، داده های اخلاق زیستی و یا اطلاعات حقوقی خارجی، به ترسیم و تحلیل روابط متقابل این فناوری و حقوق خصوصی اقدام گردد. بدین منظور پس از شناسایی مفاهیم علمی و مباحث راهبردی حقوق بشر در ارتباط با این تکنیک، به موضوع مشروعیت آن پرداخته و سپس با ترسیم یک قرارداد فرضی، به بررسی این فناوری در حیطه هایی از حقوق قرارداد ها اقدام می گردد.