چگونه میان اشخاصی که باید به هم علاقمند شوند و دوستدار یکدیگر باشند مجادله در می گیرد. و صحبت های تلخ رد و بدل می شود؟ بر سر روابط عاشفانه آغاز ازدواج چه می آید که برخی از زندگی ها به تدریج تحمیلی و فرسایشی می شود و زوجین به جای این که یار هم باشند وبال هم می شوند. هدف از اجرای پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی دو شیوه زوج درمانی یعنی زوج درمانی رفتاری-تلفیقی و زوج درمانی رفتاری-شناختی بر افزایش بهبود باورها و الگوهای ارتباطی می باشد. این مطالعه به شیوه ی شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری کلیه زوج هایی را شامل می شود که به علت اختلاف و ناسازگاری روابط زناشویی به مجتمع قضایی دادگستری شهرستان تبریز در سال 1390 مراجعه نمودند. حجم نمونه 60 زن و شوهر (30 زوج) می باشند که از نمونه های در دسترس انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه جایگزین شدند. زوج ها بصورت انفرادی در جلسات مداخله شرکت نمودند. مجموعاً هشت جلسه درمانی برای هر یک از مداخله ها برگزار شد. پس از تعیین خط پایه با استفاده از پرسشنامه الگوهای ارتباطی (cpq) و مقیاس باورهای ارتباطی(rbi) آزمودنی ها وارد درمان شده و در پایان از هر سه گروه پس آزمون به عمل آمد. داده ها به شیوه ی آماری تحلیل کواریانس و با استفاده از نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. تحلیل داده ها نشان داد که هر دو روش درمانی، الگوها و باورهای ارتباطی را بهبود بحشیدند. اما زوج درمانی رفتاری-تلفیقی نسبت به زوج درمانی رفتاری-شناختی در مورد باورهای ارتباطی برتری داشته است و شاخص تغییر پایا نشان داد که تفاوت از نظر بالینی معنادار است. از این رو می توان نتیجه گرفت که زوج درمانی تلغیقی-رفتاری و زوج درمانی رفتاری-شناختی بر افزایش بهبود الگوها و باورهای ارتباطی موثر بوده و زوج درمانی رفتاری-تلفیقی بر باورهای ارتباطی در مقایسه با زوج درمانی رفتاری-شناختی اثر بخش بود کلمات کلیدی: زوج درمانی رفتاری-تلفیقی، زوج درمانی رفتاری-شناختی، الگوهای ارتباطی، باورهای ارتباطی