موضوع مورد بحث، بررسی تابعیت اکتسابی در حقوق ایران، انگلستان و فرانسه است. یکی از مباحثی که در حقوق بین-الملل مطرح است، تابعیت اکتسابی می باشد که در سیستم های مختلف حقوقی دارای ویژگی های متفاوتی است. به طور کلی تابعیت اکتسابی به دو روش تحصیل می شود: یکی ارادی و دیگری قهری. برای تحصیل تابعیت اکتسابی ارادی، دولت ها پیش شرط هایی را لازم می دانند که شخص متقاضی هنگام درخواست باید واجد آنها باشد. که این شرایط از کشوری به کشور دیگر در نوع یا میزان آن فرق می کند. در مقابل بعضی از اشخاص هستند که به علت به وجود آمدن شرایطی، تابعیت به صورت قهری بر آنها تحمیل می شود. که از جمله می توان به تحمیل تابعیت شوهر بر زن، تحمیل تابعیت جدید پدر بر همسر و اطفال صغیر او اشاره کرد. با این وجود رویه کنونی نظام بین الملل و دولت ها به سمت کاهش هر چه بیشتر موارد تحمیل تابعیت و در نتیجه حفظ استقلال و آزادی اراده اشخاص می باشد. برای مثال از جمله می توان نظام حقوقی انگلستان و فرانسه را نام برد که موارد قهری را به حداقل رسانده اند. این در حالی است که در کشور ایران موارد تحمیل تابعیت هنوز تغییری نکرده و تلاشی نیز در جهت کاهش آن صورت نگرفته است. همچنین کاهش اختلاف در امتیازات میان حقوق دارندگان تابعیت اکتسابی و اصلی، از رویکردهای نظامهای حقوقی در بسیاری از کشورها از جمله انگلیس و فرانسه می باشد اما در نظام حقوقی ایران، این رویکرد به سمت محرومیت بیشتر دارندگان تابعیت اکتسابی بوده است