در دوره های گوناگون تاریخ ایران پس از اسلام زنان هرگز رسماً در امور سیاسی مشارکت نداشتند . دوره سلاجقه و خوارزمشاهیان از این لحاظ یک دوره استثنایی است و می توان گفت تا حدودی دوران برابری زن و مرد می باشد در دوره سلجوقی تعصبات مذهبی دوره غزنوی کم شده و زنان آزادی بیشتری داشتند . زنان ترکی که همراه سلجوقیان به ایران آمدند تحت تآثیر سنت های قبیله ای ترکان کم کم مقام و جایگاهی که در وطن قبلی خود آسیای میانه داشتند به دست آوردند و برخی از آنان به مقامات مهم سیاسی می رسیدند . در عصر سلجوقی زنان از پس پرده بیرون آمده و موقعیت خود را در اجتماع پیدا کردند که در واقع علت اصلی این شرایط مساعد برای زنان افزایش نفوذپذیری سنت های قبیله ای ترکان (احترام به زن و مشارکت آن ها در امور رهبری) بود . پس از سلجوقیان در عهد خوارزمشاهی وضع به همین منوال بود و زنان از موقعیت برجسته ای برخوردار بودند در واقع همسران و دختران سلاطین سلجوقی و خوارزمشاهی از قدرت و احترام زیادی برخوردار بودند که در دوره حکومت های قبل از آنان (در ایران بعد از اسلام) زنان چنین جایگاهی نداشتند و در حقیقت می توان گفت دوران سلاجقه و خوارزمشاهی از نظر آزادی و قدر و منزلت زنان در مقایسه با دوره های قبل استثنایی و بی نظیر بود