آب عنصری است حیاتی که حدود چهارپنجم کره زمین را تشکیل داده و در تمام ابعاد زندگی ساکنین آن دخیل می باشد. یک انسان بطور متوسط بیش از نیمی از وزن بدنش از آب تشکیل شده و بدون مصرف آن بیش از یک هفته زنده نخواهد ماند. سایر جانداران این کره خاکی نظیر حیوانات و گیاهان هم ، بدون آب پس از اندکی از بین خواهند رفت. اغلب فعالیت های انسان وابسته به آب است . تولید محصولات کشاورزی ، دامی ، صنعتی و همچنین بهداشت و سلامت انسان کاملاً به آب وابسته است . لذا عنوان « مایه حیات » واقعاً نامی در خور شأن برای آب می باشد . یکی از معضلاتی که هم اکنون جامعه بشری بشدت با آن روبروست ، مشکل بحران آب می باشد. محدودیت و عدم افزایش منابع آب شیرین و از طرفی افزایش روزافزون جمعیت کره زمین و به تبع آن افزایش مصارف مستقیم (شرب و بهداشت )و غیر مستقیم آب(از طریق محصولات کشاورزی و دامی) ، وقوع خشکسالی ها ، زلزله ، آلودگی منابع سطحی و زیر زمینی ، عدم بهینه سازی در تولید ، توزیع و مصرف آب، افزایش تنش های بین المللی و حتی پیش بینی وقوع جنگ برسر منابع آبی مشترک از جمله عوامل وقوع بحران در نقاط مختلف جهان می باشند. بحران آب و روش های مدیریت آن در کشور ما که در منطقه کم آب خاورمیانه قرار گرفته موضوعی حائز اهمیت و در کلانشهر تهران بعنوان قلب و پایتخت ایران و پرجمعیت ترین شهر آن اهمیتی دو چندان خواهد یافت . در این پژوهش ابتدا در فصل اول مبانی بحران ، شاخص های سنجش بحران آب و عوامل اصلی بحران آب در جهان و ایران به تفکیک مورد بررسی قرار گرفته است . در فصل دوم ساختار شهر تهران از جنبه های مختلف بررسی شده و سیستم تأمین آب شرب تهران ، تأسیسات وابسته به آن و آمار مرتبط مورد بررسی قرار گرفته است . در فصل سوم عوامل ایجاد بحران آب در تهران مورد بررسی قرار گرفته است و خسارات ناشی از آن مورد تحلیل قرار گرفته است و به تجارب اتفاقات و بحران های مشابه اشاره شده است. در فصل چهارم در مورد روند مدیریت بحران ، فازهای مختلف آن و راهکارهای مدیریت بحران آب شرب در هر فاز به تفکیک صحبت به میان آمده است و سیستم مدیریت بحران فعلی نقد شده است . و نهایتاً در فصل پنجم ضمن جمع بندی مطالب و نتیجه گیری از آن ، پیشنهاداتی چهت پروژه های آتی ارائه شده است .