چکیده: قانون گذار ایران شورای حل اختلاف را با وضع ماده 189 قانون برنامه سوم توسعه تأسیس نمود و در سال 1387 قانون شوراهای حل اختلاف از تصویب مجلس گذشت. با توجه به این که فلسفه تشکیل این نهاد کاهش اطاله دادرسی و هزینه و کاستن از تراکم پرونده ها در دادگستری و مهم تر از همه ایجاد صلح و سازش بین طرفین مرافعه می باشد لذا با مطالعه در حقوق انگلستان نهادهایی مشابه شوراهای حل اختلاف می یابیم که این نهادها دادگاه های صلح و دادگاه های بخش هستند و از لحاظ ساختار و صلاحیت و نحوه رسیدگی شباهت هایی با شورای حل اختلاف دارند که البته وجود تفاوت نیز بین آنها اجتناب ناپذیر است. به طور مثال از لحاظ ساختاری اعضای شورا از طریق مشورت با مسئولین محلی و نیز از طریق آگهی انتخاب می شوند ولی قضات دادگاههای بخش انتصابی هستند و قضات دادگاههای صلح از طریق آگهی انتخاب می شوند و ... . در تحقیق حاضر این شباهت ها و تفاوت ها را بررسی خواهیم نمود. هر چند که بررسی تطبیقی شورای حل اختلاف با نهادهای مشابه در حقوق انگلیس چنین اقتضا می کرد که روش تحقیق به صورت توصیفی و تحلیلی بوده که عمدتاً بر داده های کتابخانه ای استوار باشد اما مراجعه مستقیم و مشاهدات عینی محقق از عملکرد و رویه شعب شوراها به نتیجه نهایی این تحقیق کمک شایانی نمود. حال این پرسش مطرح است که شوراهای حل اختلاف تا چه اندازه از تجارب نهادهای مشابه در کشورهای پیشرفته بهره برده و ظرفیت هایی باقیمانده قابل بهره برداری در این زمینه کدام است؟ تحقیق حاضر در صدد بررسی تطبیقی بین نهاد شورای حل اختلاف در حقوق ایران با نهادهای مشابه در کامن لا برآمده تا در راستای عملی و اجرایی کردن بهتر این نهاد گام های جدیدی بردارد.