مطالعه ی کنه ها و بیماری های منتقله توسط آن ها نیازمند پرورش دائمی کلنی های این بندپایان است. این کلنی ها از طریق کشت مراحل مختلف سیر تکاملی کنه ها بر روی میزبان های مناسب، ایجاد و حفظ می شوند. این راهبرد اگرچه بسیار کاربردی و از گذشته تا به امروز مورد استفاده بوده، معایبی نیز دارد. از جمله این که نگه داری میزبان های مهره دار هزینه بر بوده و از طرف دیگر این حیوانات در طی فرآیند خونخواری کنه ها متحمل استرس فراوان می شوند. گاهی نیز به دلیل از دست رفتن خون زیاد، از بین می روند، که از نظر اخلاق زیستی این مسائل چندان پذیرفته نیستند. با در نظر گرفتن تمامی این مشکلات، خونخواری مصنوعی آزمایشگاهی کنه ها جایگزین آشکاری برای روش قبلی است و در مورد بندپایان خونخوار مختلف توسعه یافته است. تاکنون تلاش های زیادی در ارتباط با ایجاد و طراحی روشی استاندارد و قابل اعتماد برای خونخواری مصنوعی کنه ها انجام شده است. اما به علت مکانیسم پیچیده و دوره طولانی خونخواری کنه های سخت، اکثر بررسی های گذشته چندان رضایت بخش نبوده اند. اخیراً روشی کاملاً تعریف شده توسط گروهی از محققین برای کنه سخت ایکسوس ریسینوس طراحی و به کار رفت. این روش در واقع مدل تغییر یافته سیستمی بود که توسط همان گروه برای گونه ی دیگری استفاده شده بود. بر اساس ادعای این محقیقین، روش فوق قابلیت استفاده برای سایر کنه های سخت را دارد. بنابراین در این مطالعه سعی بر آن داشتیم تا ادعای آن ها را مورد آزمایش قرار دهیم. با ایجاد مجموعه ای از تغییرات جزئی در روش آن ها، کنه بالغ هیالوما آناتولیکوم آناتولیکوم که از جمله مهمترین کنه های سخت است، توانست در آزمایشگاه به صورت مصنوعی و بدون استفاده از میزبان خونخواری کند. علی رغم وجود کاستی های موجود در مطالعه ما، نتایج مثبت حاصل شده فرصت های تحقیقاتی متعددی را بر روی خونخواری آزمایشگاهی کنه ها و کنه هیالوما آناتولیکوم فراهم می کند.