واسپین آدیپوکین جدیدی است که بالقوه حساسیت انسولینی را افزایش می دهد. اطلاعات اندکی در مورد تاثیر تمرین ورزشی بر غلظت سرمی واسپین وجود دارد. هدف از انجام این پژوهش، بررسی تاثیر تمرین مقاومتی بر سطوح سرمی واسپین و برخی از شاخص های التهابی در وضعیت دیابتی می باشد. 36 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار با میانگین وزن 22 ± 288 گرم به طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند: کنترل غیردیابتی، تمرین غیردیابتی، کنترل دیابتی و تمرین دیابتی. گروه های تمرینی یک برنامه تمرین مقاومتی با استفاده از نردبان را (3 روز در هفته، برای 4 هفته) انجام دادند. وزن بدن، غلظت گلوکز، واسپین، اینترلوکین-6 il-6))، پروتئین واکنشی c ((crp و عامل نکروز توموری آلفا (tnf-?) سرمی اندازه گیری شد. 4 هفته تمرین مقاومتی در موش های صحرایی غیردیابتی به طور معناداری سطوح سرمی واسپین را کاهش داد، درحالی که در گروه تمرین دیابتی سطوح سرمی واسپین در مقایسه با گروه کنترل دیابتی افزایش نشان داد. هرچند این برنامه تمرین مقاومتی غلظت گلوکز، il-6 و tnf-? را تغییر نداد، کاهش crp در گروه های تمرینی در مقایسه با گروه های کنترل شان مشاهده شد. این پژوهش نشان داد که تمرین مقاومتی به طور متفاوتی بر مقدار سرمی واسپین در گروه های دیابتی و غیردیابتی موش های صحرایی تاثیر می گذارد. هرچند به منظور روشن نمودن نقش واسپین و مکانیسم های ملکولی مرتبط با آن مطالعات بیشتر ضرورت دارد. همچنین کاهش غلظت crp ممکن است حاکی از تاثیر بالقوه تمرین مقاومتی بر تعدیل التهاب ناشی از دیابت باشد.

آپوایپوپروتئینmپروتئینی است که به تازگی کشف شده است و توانایی اتصال به چربی را دارد و تاثیر تمرین هوازی تاکنون روی آن انجام نشده است بررسی حاضر اثر 8 هفته تمرین هوازی را بر روی این پروتئین بررسی می کند. درصد چربی و حداکثر اکسیژن مصرفی در هر دو گروه بعد از 8 هفته کاهش و افزایش معناداری را نشان دادند. با افزایش معنادار َapo m در هر دو گروه پس از 8 هفته تمرین هوازی افزایش لیپوپروتئین کم چگال و کلسترول پلاسما نیز مشاهده شد. 8 هفته تمرین هوازی منجر به افزایش سطوح apo m پلاسمایی می شود اما مکانیسم این افزایش ناشناخته است. نتایج نشان می دهد علاوه بر برنامه ورزشی می بایست برنامه غذایی افراد را هم کنترل کرد.

چکیده مقدمه و هدف: واسپین آدیپوسایتوکاین جدیدی است که مقاومت به انسولین را کاهش داده و تحمل گلوکز را بهبود می-دهد؛ به نحوی که این سایتوکاین اثر حساس کننده به انسولین داشته و از سایتوکاین های ضدالتهاب محسوب می شود. هدف از انجام این پژوهش، بررسی تاثیر تمرین هوازی بر سطوح پلاسمایی واسپین در زنان یائسه و غیریائسه می باشد. مواد و روش ها: 12 زن یائسه (میانگین سنی 02/6 ± 42/53 سال و میانگین وزن 46/9 ± 83/73 کیلوگرم) و 12 زن غیر یائسه (میانگین سن 91/7 ± 08/32 سال و میانگین وزن 2/11 ± 33/74 کیلوگرم) در این پژوهش شرکت کردند. برنامه تمرینی، شامل 24 جلسه تمرین هوازی بوده که طی هشت هفته، 3 بار در هفته و شدت 80-40% حداکثر ضربان قلب ذخیره اجرا شد؛ مدت زمان تمرینی در هفته اول 25 دقیقه بود به طوری که در هفته هشتم به 45 دقیقه رسید. قبل و بعد از دوره ی تمرینی سطوح پلاسمایی واسپین، گلوکز، انسولین، مقاومت به انسولین و شاخص های ترکیب بدن اندازه گیری شد. نتایج: یافته های پژوهش نشان داد بین دو گروه، در شاخص-های whr، حداکثر اکسیژن مصرفی و سطوح واسپین تفاوت معنی-داری را در مرحله پس آزمون وجود دارد (05/0 ?p )، در حالی که هیچ تغییر معنی داری در bmi، درصد چربی بدن، انسولین، گلوکز ناشتا و مقاومت به انسولین وجود نداشت (05/0 ?p )؛ همچنین افزایش معنی دار واسپین و کاهش مقاومت به انسولین در زنان یائسه بعد از هشت هفته تمرین هوازی نسبت به مرحله پیش آزمون مشاهده شد (05/0 ?p ). نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت هشت هفته تمرین هوازی می-تواند منجر به کاهش whr، افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی شده و با افزایش سطوح واسپین باعث بهبود مقاومت به انسولین و التهاب در زنان یائسه می شود. واژگان کلیدی: واسپین، مقاومت به انسولین، زنان یائسه، تمرینات هوازی.