در پایان نامه ی حاضر به بررسی هنرنقاشی معاصر ایران در صد سال اخیر درخصوص گرایش به استفاده از عناصر تزیینی موجود در نگارگری و هنرهای سنتی ایران پرداخته شده است . برای روشن شدن محدوده ی بحث، مطالبی با رویکرد تاریخی و توصیفی در رابطه با فلسفه ی زیبایی، تقسیم بندی عناصر تزیینی و معرفی آن ها از جمله اسلیمی و ختایی آورده شده است. پس ازآن، جریانات معاصر هنر ایران از دوران مشروطه که مطلع عصر تجددخواهی و انقطاع از هنر گذشته است، با توجه به توالی تاریخی ذکر شده و به تدریج مکاتبی که در دوران مختلف پس از کمال الملک در هنر ایران تاثیر گذار و جریان ساز بوده اند معرفی شده است. مکاتبی چون قهوه خانه، سقاخانه و خط- نقاشی و در ادامه هنرمندان پیش از انقلاب مدنظر قرار گرفته اند که به دلیل رویکرد تزیینی، سنتی جدی تر در آثار هنرمندان منسوب به سقاخانه تمرکز بیش تری بر معرفی آنان صورت گرفته است. در جمع بندی و تحلیل نهایی ذکر شده است، اگرچه هنرمندان سقاخانه با دغدغه ی هویت به سمت نقوش تزیینی کشیده شده اند اما این جریان با تمام نکات مثبتی که با خود به همراه آورده، به واسطه ی عدم مطالعه ی عمیق در کنه نگارگری ایران و به جهت پیش آمد مسایل سیاسی و اجتماعی آن دوران دچار از هم گسیخته گی فرهنگی شده از این رو نتایج پرباری برای نسل های بعدی به همراه نمی آورد، بنابراین آن رویکرد نوگرا در همان مقطع تاریخی باقی می ماند و نقاشی ایران گرفتار خلایی دوسویه می شود که از یک سو ارتباطش با سنت قطع شده است و از دیگرسو از جریانات بنیادین هنر معاصر جهان خبری ندارد. در این بخش از پایان نامه از روش های میدانی و کتاب خانه ای توامان استفاده شده است تا در کنار منابع مکتوب از نظر هنرمندان معاصر نیز در مسیر نتیجه گیری استفاده شود. در چنین شرایطی، قضاوت تاریخ بر هنر حال حاضر ایران کمی هراس برانگیز است. نقاشی معاصر ایران در میان حجم انبوهی از اطلاعات وارداتی و حجمه ی غربی به دنبال راهی مستقل است تا حرفی برای آینده گان داشته باشد. باید منتظر ماند...