پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش خودکنترلی بر بهبود رضایت از زندگی و افزایش خویشتن پنداری زنان خانه دار مراجعه کننده به سراهای فرهنگی منطقه هفت شهر تهران به روش آزمایشی صورت گرفت. جامعه این پژوهش شامل تمام زنان خانه دار مراجعه کننده به سراهای فرهنگی منطقه هفت تهران بودند، برای نمونه گیری یکی از سراهای فرهنگی منطقه هفت تهران به تصادف انتخاب شد و آزمودنی ها به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند(هر گروه با دوازده نفر عضو). سپس آزمون های خویشتن پنداری راجرز و رضایت از زندگی دینر(پیش آزمون ها) در هر دو گروه اجرا گردید و بعد آموزش خودکنترلی در طی ده جلسه یک ساعته به گروه آزمایش داده شد و در آخر آزمون های خویشتن پنداری راجرز و رضایت از زندگی دینر(پس آزمون ها) گرفته شد. یافته ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیل کواریانس تحلیل شد و نتایج، هر دو فرضیه پژوهش را تایید کرد. یافته ها نشان داد با اطمینان بیش از 99% می توان گفت آموزش خودکنترلی باعث بهبود خویشتن پنداری شده است و با اطمینان بیشتر از 95% می توان گفت آموزش خودکنترلی باعث افزایش رضایت از زندگی شده است.