چندین مطالعه تأثیر مصرف کافئین را در ورزش بویژه فعالیتهای استقامتی بررسی کرده اند و اثرات ارگوژنیکی آن را بر عملکرد استقامتی بویژه تایم تریل و فعالیتهای شدید تناوبی مثل فوتبال، راگبی وغیره بخوبی نشان داده اند، اما اثرات کافئین بر اجرای شدید بی هوازی و قدرت عضلانی، کمتر مورد توجه قرار گرفته و نتایج آنها نیز متفاوت بوده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر مصرف دوز متوسط و دوز پایین کافئین بر قدرت بیشینه، استقامت و توان عضلانی در مردان اندام پرور بود. به همین منظور تعداد 12 نفر از ورزشکاران رشته بدنسازی و پرورش اندام باشگاه های سبزوار به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. طرح تحقیق به صورت متقاطع در چهار حالت کنترل، دوز متوسط کافئین(5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن)، دوز پایین کافئین (5/2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و دارونما (نشاسته) تنظیم گردید. آزمودنی های تحقیق چهار بار به سالن بدنسازی مراجعه کرده و در هر جلسه قدرت با تست یک تکرار بیشینه، استقامت عضلانی با تست تکرار تا واماندگی با 70 درصد یک تکرار بیشینه و توان عضلانی با تست تعداد تکرار با 80 درصد یک تکرار بیشینه در مدت 15 ثانیه در حرکت های پرس سینه و پرس پا اندازه گیری گردید. در جلسات مصرف کافئین یا دارونما، آزمودنی ها 45 دقیقه پس از مصرف مکمل، به منظور به حداکثر رساندن غلظت کافئین در خون، روی صندلی نشسته و سپس به انجام حرکات می پرداختند. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss نسخه 16 و با روش آماری anova با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل گردید و در صورت معنادار بودن از آزمون تعقیبی بونفرونی برای مقایسه جفت گروه ها استفاده گردید. نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان می دهد که دوز پایین کافئین تأثیر معناداری بر هیچ یک از شاخص های تحقیق نداشت ولی دوز متوسط کافئین باعث افزایش معنادار قدرت بیشینه و توان در پرس پا و استقامت عضلانی و حجم تمرین در پرس سینه، نسبت به گروه کنترل و گروه دارونما گردید.