چکیده هدف از این پژوهش تحلیل روابط چندگانه میان اعتماد، خود کارآمدی عضو هیأت علمی، خود کارآمدی جمعی و عملکرد پژوهشی اعضای هیأت علمی دانشگاه های منتخب دولتی شهر اصفهان بود. فرضیات پژوهش بر مبنای مطالعه روابط اعتماد و مولفه های آن (اعتماد به رئیس، اعتماد به همکاران و اعتماد به دانشجویان)، خودکارآمدی عضو هیأت علمی و مولفه های آن (شایستگی تدریس، شایستگی پژوهشی، شایستگی اجتماعی و شایستگی فردی) و خود کارآمدی جمعی اعضای هیأت علمی با عملکرد پژوهشی آنان و با در نظر گرفتن متغیرهای جمعیت شناختی تدوین گردید. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل کلیه اعضای هیأت علمی دانشگاه های منتخب دولتی شهر اصفهان (جمعاً به تعداد 1541 نفر) در سال تحصیلی 90-1389 بود. حجم نمونه پس از انجام یک مطالعه مقدماتی به تعداد 306 نفر تعیین گردید. روش نمونه گیری، تصادفی طبقه ای متناسب با حجم بود و 261 پرسشنامه برگشت داده شد. ابزارهای جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه استاندارد اعتماد شوهو و اسمیت (2004)، پرسشنامه های محقق ساخته خودکارآمدی عضو هیأت علمی و خود کارآمدی جمعی بر اساس مطالعات باندورا (1997) بود. این پرسشنامه ها از نوع بسته پاسخ و با طیف ده درجه ای بودند. برای جمع آوری اطلاعات عملکرد پژوهشی از کارنامه عملکرد پژوهشی اعضای هیأت علمی استفاده شد. روایی صوری و محتوایی پرسشنامه ها توسط متخصصان مدیریت، مدیریت آموزش عالی و روانشناسی تعیین گردید و روایی سازه پرسشنامه های محقق ساخته از طریق تحلیل عوامل اصلی مورد تأیید قرار گرفت. ضمناً پایایی مقیاس های اعتماد، خودکارآمدی عضو هیأت علمی و خودکارآمدی جمعی اعضای هیأت علمی با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب 81/0، 83/0 و 89/0 محاسبه گردید. داده ها در دو سطح توصیفی- استنباطی بررسی شدند. در سطح توصیفی از آماره های فراوانی، درصد، میانگین و انحراف استاندارد و در سطح استنباطی از همبستگی چندگانه، t مستقل، مدل های رگرسیونی، آزمون های تحلیل واریانس تک متغیره (آنوا) و چند متغیره (مانوا)، مدل معادلات ساختاری و تحلیل چندسطحی استفاده گردید. یافته های پژوهش نشان داد بطور کلی بین اعتماد و خودکارآمدی عضو هیأت علمی همبستگی معنادار وجود دارد. ضمناً بین اعتماد و خودکارآمدی جمعی و همچنین بین اعتماد و عملکرد پژوهشی اعضای هیأت علمی همبستگی مثبت و معنادار مشاهده شد. یافته ها همچنین حاکی از آن است که بین خودکارآمدی عضو هیأت علمی با خودکارآمدی جمعی و خودکارآمدی عضو هیأت علمی با عملکرد پژوهشی همبستگی معنادار وجود دارد. بین خود کارآمدی جمعی و عملکرد پژوهشی نیز همبستگی مثبت و معناداری مشاهده گردید. نتایج حاصل از مدل معادلات ساختاری نیز نشان داد که اعتماد، خود کارآمدی عضو هیأت علمی و خود کارآمدی جمعی بر عملکرد پژوهشی تأثیر دارند و مدل از برازش خوبی برخوردار بود. اگرچه مدل نهایی چندسطحی پژوهش نیز تأثیرگذاری این متغیرها بر عملکرد پژوهشی در دانشگاه را تأیید نمود، اما مطالعات بیشتر در این زمینه به ویژه پژوهش های کیفی ضروری به نظر می رسد.