اخیراً تأثیر فعالیت بدنی بر عملکرد فاکتور نوروتروفیک مغزی در بافتهای مختلف بدن از جمله مغز به عنوان اساسی ترین منبع تولید آن، و عضله اسکلتی به عنوان در دسترس ترین منبع آن برای اجزاء مختلف nmj مشخص شده است. نقش تغذیه ای bdnf در اعصاب حرکتی و همچنین اهمیت آن در برقراری ارتباط بین عصب و عضله از طریق مسیرهای رتروگریدی مشخص شده است. از طرفی سازگاریهای عصبی- عضلانی مانند بهبود هماهنگی، بهبود یادگیری و افزایش فعالیت عضلات حرکت دهنده اصلی، در نتیجه تمرینات مقاومتی نیز کاملاً به اثبات رسیده است. لذا در مطالعه حاضر اثر یک جلسه (حاد) تمرین مقاومتی بر سطوح پروتئین bdnf مورد مطالعه قرار گرفت. 24 عدد موش صحرایی نر ویستار به 2 گروه کنترل (8? n) و تمرین (16? n) تقسیم، و در حالیکه وزنه هایی به دمشان متصل بود از نردبان بالارفتند. نیمی از حیوانات 24 ساعت بعد از جلسه تمرین و نیم دیگر 48 ساعت بعد بیهوش شده و عضلات نعلی و fhl آنها جدا شد. برای بررسی میزان پروتئین bdnf از کیت الایزا و برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمونt مستقل و anova استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها در عضله fhl کاهش معنی دار پروتئین bdnf، 24 و 48 ساعت بعد از تمرین را نسبت به گروه کنترل نشان داد. ولی یک جلسه تمرین مقاومتی تأثیری بر مقدار پروتئین bdnf در عضله نعلی نداشت. بعلاوه اندازه تغییرات این پرتئین در فاصله 48 ساعت از تمرین و سطوح کنترل آن، به طور معنی داری در عضله fhl بیشتر از نعلی بود. بنابراین نتایج این مطالعه نشان می دهد که احتمالاً یک جلسه تمرین مقاومتی می تواند یک مدل مناسب برای تحریک bdnf در nmj، اکسون و یا جسم سلولی عصب حرکتی و در حقیقت محرک پاسخ نوروتروفین مشتق از عضله بخصوص در fhl باشد.