علم تاریخ از تقارب میان اندیشه مورخ و واقعیت های موجود جامعه و در پی گزارش های مورخ از این واقعیت ها حاصل می شود. بینش و نگرش مورخ تابعی از محیط،آموزه ها و زمان اوست و واقعیات و رخدادهای پیرامونی را با همین بینش و نگرش انعکاس می دهند. بینش مورخ نیز بسیار موثر است و بسته به اینکه وی چه رهیافتی به جامعه و تاریخ داشته باشد، در اثر وی منعکس می شود. ابوالعباس تقی الدین احمد مقریزی(766-845ه ق)از نامورترین مورخان تاریخ مصر در سده های هشتم و نهم هجری قمری است. وی نویسنده ای فعال و پرکار است که از خود کتب تاریخی بسیاری را بر جای گذاشته و یکی از آثار مهم اوکه در خصوص تاریخ فاطمیان به رشته تحریر درآمده، کتاب اتعاظ الحنفاء بالائمه الفاطمیین الخلفاء می باشد.آنچه که پژوهش حاضر در صدد پرداختن به آن است بررسی سبک تاریخنگاری مقریزی و چگونگی بینش و نگرش او به تاریخ عصر فاطمیان با توجه به کتاب اتعاظ الحنفاء اوست. در این خصوص هر چند تلاش می شود که به دیگر آثار مقریزی نیز در حد ضرورت و در راستای روشن شدن بینش تاریخنگارانه او پرداخته شود، اما عمده تاکید بر کتاب اتعاظ الحنفاء وی می باشد.