طراحی شهری به عنوان دانشی که با فضاهای شهری در ارتباط است، به دنبال ارتقای کیفیت ها و توانمند سازی فضاهایی است که مردم را به حضورجمعی ترغیب نموده و بستری برای فعالیت های جاری و بالقوه آنان گردد. از این رو تحقیق پیش رو بر آن است که ارتباطی منطقی را مابین نیازهای رفتاری کاربران فضا و قابلیت های محیط در فضاهای شهری، با مدلی حرکتی ایجاد نماید که عامل افزایش انگیزه مردم در جذب به فضا و افزایش حضور آن ها شود تا مسبب بازگرداندن سرزندگی و افزایش تعاملات اجتماعی و تقویت سرمایه های اجتماعی در فضاهای شهری شود و زندگی اجتماعی مداوم را که به علت نزول کیفیت های شهری در بسیاری از بافت های شهری کم رنگ شده است، را تا سر حد امکان تقویت نماید. هدف نهایی در این پژوهش، با ارایه الگو و شبکه ای بر پایه علم ریاضی دنبال می شود؛ شبکه ای مستحکم و تعریف شده و در ارتباط با ساختار و استخوان بندی اصلی شهر که اولاً جریان حرکت پیاده(پیاده مداری) را با توجه به پتانسیل های گردشگری منطقه تقویت کند و همچنین با اتصال گره های اجتماعی(پاتوق ها) موجود از طریق این شبکه بتوان حس مکان، سرزندگی، امنیت و آسایش روانی را تقویت و بسترهای لازم را برای تعاملات و مراودات اجتماعی فراهم سازد تا بتواند کل اجزای محدوده مورد مطالعه را در یک کل در هم تنیده، تجسم نموده و بر اساس قابلیت های محیط و با رویکرد ایجاد فضاهای مردم گرا در درون بافت، این مهم را محقق نماییم. تحقق چنین آرمانی در پژوهش حاضر، مستلزم بکارگیری تکنیک های خاصی است که ریشه در مفاهیم مطرح در علم بهینه سازی از مهندسی صنایع، نظریه گراف و گرایش هوش مصنوعی از رشته مهندسی کامپیوتر دارد. علاوه بر بهره گیری از تکنیک های فوق، فراهم نمودن داده های ورودی برای پژوهش حاضر، نیازمند شناخت و تحلیل کیفیت های طراحی شهری، ظرفیت های شهری، میزان جریان های شهری و هزینه های ارتقای شهری است که محاسبه آن ها نیز همراه با اعمال تکنیک های خاصی مانند تصمیم گیری های چندمعیاری(mcdm) و تحلیل سلسله مراتبی(ahp) است.