یکی از مباحثی که امروزه در حوزه ی فلسفه ی هنر شایان توجه است، کاوش در هویت و ماهیت هنرهای تجسمی و تفسیر و تحلیل آن ها از جمله هنر نقاشی است. ژان فرانسوا لیوتار از فیلسوفانی است که هنرهای تجسمی به خصوص جریان های هنری آوانگارد در اندیشه های او جایگاه ویژه ای دارد. وی آثار هنرمندانی چون مارسل دوشان و بارنت نیومن را نمونه هایی برای تبیین مفاهیم فلسفی خود قرار داده است. بزعم او برای تحلیل هنر آوانگارد باید از زیبایی شناسی امر والا سود جست و در این میان اثر هنری مدرن و پست مدرن را جایگاه نمایش امر نمایش ناپذیر می داند. او اذعان دارد که در نقاشی های بارنت نیومن رخدادگی اثر اهمیت دارد و والایی ویژگی بارز آن است. از سویی دگرگون/کننده های مارسل دوشان را نتیجه ی نمایش امرناانسانی می داند که بازی های زبانی مستقر را به چالش می کشد و فهم مخاطب از اثر هنری را برمی آشوبد. لیوتار هنر را از منظر زیبایی و اخلاق بررسی نمی کند بلکه معتقد است توانایی آثار هنری در طرح پرسش هایی است که شیوه های رایج تفکر و ژانرهای گفتمان مسلط را به چالش بکشند. از این روست که نقاشی مدرن و هنر آوانگارد را عرصه ی مناسبی برای گواهی دادن بر تفارق هایی می داند که ژانرهای گفتمان مستقر، آنها را پنهان می کنند.