هدف از این پایان نامه بررسی اثر نوعی پروبیوتیک تجارتی به نام پروتکسین که حاوی 9 سویه از برترین باکتری های لاکتوباسیل، قارچ و مخمر می باشد بر عفونت تجربی با آیمریا تنلا در جوجه های گوشتی است. بدین منظور، تعداد 180 قطعه جوجه یک روزه بر اساس میانگین وزن به 6 تیمار (هر کدام با 3 تکرار 10 قطعه ای) تقسیم شدند. تیمارهای 1 و 2 با جیره شاهد، 3 تا 5 با جیره حاوی پروتکسین به ترتیب با دوز x1 (تجارتی)، x2 و x3 و تیمار 6 با جیره دارای سالینومایسین (ppm 60) تغذیه گردیدند. در 17 روزگی، 20 قطعه از هر تیمار به 4 تکرار 5 قطعه ای تقسیم شدند سپس تمامی جوجه ها به جز تیمار 1 با 4000 اُاُسیست اسپوروله آیمریا تنلا تلقیح شدند تا از نظر افزایش وزن، میزان غذای مصرفی، ضریب تبدیل غذایی و اُاُسیست مدفوعی (روزهای 6 تا 9 بعد از تلقیح) مورد بررسی قرار گرفتند. همچنین جوجه های باقیمانده از هر تیمار در روز ششم آلودگی با آیمریا تنلا خونگیری شدند تا از نظر غلظت مالون دی آلدهید و فعالیت سوپراکسید دسموتاز پلاسما ارزیابی شوند. سپس از نظر جراحات سیکومی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان می دهد که تا سن 17 روزگی، سالینومایسین و پروتکسین هیچ گونه تفاوت معنی داری بر پارامترهای عملکردی نداشتند (05/0p>). بعد از آلودگی، افزایش وزن در تیمارهای آلوده به جز تیمار 6 به طور معنی داری کم تر از تیمار 1 بود (05/0>p). افزودن پروتکسین تا غلظت x2 موجب افزایش وزن جوجه ها و بهبودی ضریب تبدیل غذایی شد. در مقابل، در غلظت x3 رشد جوجه ها به طور معنی داری کاهش داده و ضریب تبدیل را تضعیف کرد (05/0>p). افزودن پروتکسین تاثیر معنی داری بر شدت جراحت سیکومی و پارامترهای استرس اکسیداتیو نداشت (05/0p>). در بررسی شمارش اُاُسیست، تیمارهای 4 و 6 به ترتیب دارای بیش ترین و کم ترین دفع اُاُسیست بودند (05/0>p). چنین نتیجه گیری می شود که پروتکسین در غلظت های پایین تاثیری مثبت و در غلظت های بالا موجب تشدید عفونت می شود.