نام ایران و ایرانی همیشه با شعر همراه بوده و ایرانیان همواره علاقه خاصی به ادبیات داشته اند. شهر شیراز و مردم آن نیز با شعر و ادبیات پیوندی کهن و ناگسستنی دارند، وجود این علاقه و بسیاری شاعران معاصر و شاعران جوان و نوپا در فارس، نیاز به احداث مرکزی برای عموم ادب پروران و ادب دوستان شیراز را دو چندان می کند. این احساس نیاز سبب شد که فضایی به نام انستیتوی شعر و ادب پارسی در پایتخت فرهنگی ایران طراحی شود که کلیه نیازهای این گروه را در مکانی عمومی فراهم سازد. تمرکز پروژه حاضر علاوه بر نیاز های طبیعی انستیتو بر تحولات تاریخی ادبیات از یکسو و ویژگی های بارز معماری ایرانی از سوی دیگر است. با توجه به این پیشینه، در پروژه حاضر، سایت به سه زمان گذشته، حال و آینده تقسیم می شود که هر فضا به گونه ای بیانگر اتفاقاتی است که در آن زمان رخ داده است. خاطره و انتظار، در واقع چشم انداز فضا را تشکیل می دهند و به آن عمق می بخشد و حرکت که در هنر وسیله ای است برای درک فضا، در قابلیت عبور سیال از هر فضا به فضای دیگر به تصویر کشیده می شود. محوریت آب به عنوان القا کننده حس حرکت (پویایی) و هدایت کننده افراد برای رسیدن به فضاهای مختلف عامل ایجاد فرم خطی در سایت می باشد. همچنین از فرم مربع که در باغ ایرانی از اهمیت خاصی بر خوردار بوده است به عنوان فضای سکون، مکث، استراحت، اندیشیدن و گرد همایی استفاده شده است. فضاهای روشن و شفاف در کل طرح عامل ایجاد احساس تعلق به فضا در مخاطب است. بعلاوه، در طول مسیر حرکت در سایت افراد با فضای سبز در ارتباط هستند بی آنکه معماری آنها را از فضای سبز اطراف جدا کند. ارتفاع ساختمان ها کم در نظر گرفته شده است و فضاها بصورتی طراحی شده اند که دید بصری را محدود نمی کنند. فضاهای تشکیل دهنده این انستیتو عبارتند از: فضای اداری، فضای آموزشی، کتابخانه، محل عرضه محصولات فرهنگی و کتاب، آمفی تئاتر، فضای مجموعه انجمن های شعر و ادب، گالری، سمعی بصری، کافی شاپ و رستوران.