زهرا روحی ارمکی علی تقی زاده
ناباروری به عنوان یکی از مشکلات اساسی برخی از زوجین در طول تاریخ بوده است. ا در ایران نیز استفاده از برخی از روش های درمان ناباروری از حدود یک دهه ی پیش رواج یافته است. با این وجود، نظرات موافق و مخالف فقهای معاصر در خصوص وضعیت شرعی استفاده از این روش ها مردم و پزشکان را با تردید مواجه ساخته است. این تردید و همچنین ابهام در وضعیت احوال شخصیه فرزند متولد از باروری های آزمایشگاهی و نیاز شدید زوجین نیازمند به فرزند دار شدن به هر طریق ممکن، قوه مقننه را به تصویب قانون نحوه ی اهدای جنین به زوجین نابارور هدایت نمود. در فرانسه نیز از دهه های پیشین به کارگیری تلقیح مصنوعی گسترش چشمگیری داشت. در پی به کارگیری روش های جدید باروری پزشکی و بحث های مخالف و موافق، سرانجام در قانون بهداشت عمومی مصوب 29 ژوئیه 1994 مقررات مشخص و نسبتا مفصلی در مورد تلقیح مصنوعی و شرایط مربوط به آن وضع شد.در سال های بعد نیز مقرراتی تصویب و حتی نسب حاصل از لقاح مصتوعی نیز به رسمیت شناخته شد. در حقوق ایران مطابق قانون نحوه ی اهدای جنین فقط استفاده از جنین های یک زوج شرعی و قانونی دیگر به زوج نابارور و صرفا با استفاده از روش های باروری خارج از رحم مجاز شناخته شده است. در حالی که در قانون کشور فرانسه، وضعیت حقوقی فرزند حاصل از اهدای گامت و جنین معین شده و نسب طفل ناشی از اهدای جنین در فرانسه به زوجین دریافت کننده ملحق می شود و تمامی آثار نسب نیز بین طفل حاصل از اهداء و زوجین دریافت کننده برقرار می گردد. هدف از نگارش این پایان نامه، روشن ساختن زوایای مختلف حقوقی- فقهی ناشی از اهدای جنین در حقوق کشور ماست که در حد بضاعت خود آن را بیان و به قوانین دو کشور فرانسه و ایران در این خصوص به طور مجزا پرداخته شده و نهایتا پیشنهاد ها و اصلاحاتی ذکر شده که به نظر می رسد در صورت اعمال آن در قانون مربوطه و اجرا برخی ابهامات برطرف گردد
