در گذشته تنها از سیستم های مبتنی بر کلمه عبور جهت تشخیص سندیت استفاده می شد، که شامل ورود کلمه عبوری به سیستم، جهت اجازه راه یابی به آن بود. امروزه علاوه بر کلمه عبور ، در برخی از سیستم های کنترل دسترسی از بیومتریک ها نیز استفاده می شود. بیومتریک ها شامل ویژگی های رفتاری یا فیزیکی افراد میباشد. این ویژگی ها در همه افراد وجود دارد، اما در هر شخص، مخصوص به همان فرد است. بدین معنا که در هیچ دو فرد مختلفی یکسان نیست. اثر انگشت، کف دست، عنبیه، یا ویژگی های رفتاری مثل راه رفتن و دست خط، از جمله بیومتریک های مورد استفاده در مساله سندیت می باشند. مزیت بیومتریک ها نسبت به پسوردها، در عدم امکان گم شدن یا فراموش شدن آنهاست. همچنین نمی توان آنها را از طریق مهندسی اجتماعی حدس زد. اما مشکلی که در استفاده از آنها وجود دارد، تغییر آنها به مرور زمان است. این امر موجب ایجاد تفاوت بین بیومتریک به دست آمده از یک فرد، با بیومتریک ثبت نام شده از همان فرد، می شود. این اختلافات سبب می گردد که نتوان بیومتریک ها را مانند کلمات عبور، توسط توابع در هم ساز رمز کرد. زیرا تغییر کوچکی در ورودی این توابع، منجر به تغییرات بزرگی در خروجی می شود. بنابراین بایستی از روشی دیگر برای حل این مشکل استفاده کرد. داویدا ، فرانکل و مت ، در سال 1998 ، برای اواین بار راه حلی برای ذخیره امن بیومتریک ها ارائه دادند. روش بیان شده توسط این افراد، از تئوری کدینگ کمک می گرفت. پس از آن کار بر روی استفاده از کدهای تصحیح خطا برای کد کردن داده های بیومتریک و ذخیره امن آنها ادامه یافت. طرح ارائه شده از این افراد در ادامه توسط جویل و واتنبرگ ، با معرفی روشی متفاوت در استفاده از کدهای تصحیح خطا، توسعه بخشیده شد. در بررسی سندیت داده های بیومتریک، دو رشته تصادفی (ثبت نام و تست) داریم، که متغیر های تصادفی وابسته را دارا می باشند، و برای توافق بر روی رمزی به اشتراک گذاشته شده، تلاش می کنند. یکی از راه حل هایی که برای ذخیره امن بیومتریک ها پیشنهاد شده است، کدینگ تصحیح خطا در قالب اسلپیان-ولف ، و استفاده از کد ldpc می باشد. ظرفیت تصحیح خطای کدهای کانال، می تواند بر اختلاف بین دو رشته به دست آمده از بیومتریک یکسان، در اندازه گیری های متفاوت، غلبه کند. بیت های چک کننده در کد تصحیح خطا مانند توابع در هم ساز عمل می کنند، به طوریکه نمی توان از روی انها بیومتریک اصلی را بازسازی کرد. آنچه در اینجا مورد بحث قرار می گیرد، استخراج ویژگی برای سیستم اسلپیان-ولف اثر انگشت می باشد. به صورتی که بتوان وابستگی بین رشته بیت های ثبت نام و تست را با کانال متقارن باینری ، مدل کرد. در استخراج ویژگی انجام گرفته به روش پیشنهادی، مرحله تنظیم حذف می شود، و بنابراین به عملی شدن پیاده سازی این روش ها کمک قابل توجهی می کند. پایان نامه شامل شش فصل می باشد: در فصل دوم توضیحاتی کلی در رابطه با ذخیره امن بیومتریک ها داده شده است. در فصل سوم مطالبی برای آشنایی با کدینگ اسلپیان-ولف و کدهای ldpc بیان شده است. فصل چهارم به بررسی سیستم امن اسلپین ولف استفاده کننده از سندروم ها اختصاص یافته است. فصل پنجم مروری بر روش های مورد استفاده برای استخراج ویژگی در کارهای پیشین دارد. در فصل ششم روش پیشنهادی برای استخراج ویژگی با حذف مرحله تنظیم را شرح داده، و نتایج تجربی به دست آمده از شبیه سازی ها آورده شده است. در انتها در فصل هفتم نتیجه گیری و پیشنهادات بیان شده اند.