اثرات کشندگی چهار حشره کش پرمصرف ایمیداکلوپراید، لوفنورون، تیامتوکسام و تیودیکارب روی مراحل تخم، لارو سن اول و حشرات کامل نرو ماده ی بالتوری سبزstephens chrysoperla carnea در آزمایشگاه با شرایط دمای 2±25 درجه سانتیگراد و رطوبت نسبی 10±60 درصد و دوره روشنایی 16ساعت مورد مطالعه قرار گرفت. تخم ها به روش غوطه ورسازی، لاروها و حشرات کامل نر و ماده به طور جداگانه به روش تماس با باقی مانده ی سموم در معرض حشره کش ها قرار گرفتند. در مراحل رشدی مورد مطالعه، ارتباط مثبت بین غلظت حشره کش ها و میزان مرگ ومیر مشاهده شد. تیودیکارب فاقد اثر تخم کشی بود، در حالی که تیامتوکسام با 90/1lc50= میکروگرم ماده ی موثره در لیتر بیشترین میزان تخم کشی را داشت. در مرحله ی لارو سن1 تیامتوکسام) ?g a.i. l-1 55/0 (lc50= بیشترین و لوفنورون ) ?g a.i. l-1 02/44 (lc50= کمترین سمیت را داشتند. نتایج این بررسی نشان داد که سمیت حشره کش های مورد آزمایش به ترتیب لوفنورون< ایمیداکلوپراید < تیودیکارب < تیامتوکسام روی حشرات نر و ماده بود. حشرات نر حساسیت بیشتر نسبت به ماده ها به این ترکیبات داشتند. بیشترین میزان سمیت توسط تیامتوکسام روی حشرات نر و ماده (به ترتیب با lc50، 83/8 و ?g a.i. l-1 05/73) مشاهده شد. در بررسی اثرات زیرکشندگی، حشره کش های لوفنورون و ایمیداکلوپراید بیشترین تأثیر را در کاهش زادآوری حشرات کامل داشتند. حشرات نر و ماده تیمار شده با غلظت lc25 در تیمار تیامتوکسام به ترتیب با 60/8 و 80/17 روز، کوتاه ترین طول عمر را داشتند. بنابر نتایج حاصله کاربرد آفت کش تیامتوکسام در برنامه های کنترل تلفیقی آفات مناسب به نظر نمی رسد، هم چنین باتوجه به کاهش زادآوری حشرات کامل در تماس با حشره کش لوفنورون و تیودیکارب، جهت استفاده از این ترکیبات در برنامه های کنترل تلفیقی آفات نیاز به تحقیقات بیشتر است.