در سالهای اخیر جداسازی لرزه ای به عنوان یک روش کنترل آثار مخرب زلزله مورد توجه واقع شده است اما تحقیقات نشان میدهد این سازه ها در برابر زلزله های نزدیک گسل آسیب پذیر می باشند. استفاده از جداساز در این موارد به دلیل وجود پاسخهای بزرگ و به خصوص جابجایی بزرگ پایه غیرعملی یا ناکارآمد است. در جداسازهای پاندول اصطکاکی، برای کنترل پاسخ جابجایی در زلزله های با شدت زیاد و در عین حال حفظ عملکرد مناسب سیستم برای زلزله های خفیف و متوسط، افزایش تدریجی ضریب اصطکاک و انحنای سطح پیشنهاد شده است. اخیرا استفاده از جداسازهای پاندول اصطکاکی با ضریب اصطکاک متغیر برای زلزله های نزدیک گسل توسط محققین پیشنهاد شده است. این جداساز از نظر ساختار و عملکرد شبیه جداسازهای پاندول اصطکاکی است با این تفاوت که ضریب اصطکاک این جداساز با ایجاد جابجایی در سطح، تغییر می کند. مبنای این تغییرات کاهش جابجایی و نیروی برش پایه بدون ایجاد تغییرات شدید در شتاب منتقل شده به سازه می باشد. همچنین استفاده از سیستم های مرکب، یکی دیگر از روشهای کاهش اثرات حرکات پالس گونه زمین می باشد که اغلب ترکیبی از جداسازها و میراگرهای غیرفعال یا نیمه فعال می باشند. در این میان، ترکیب جداسازهای لاستیکی و اصطکاکی بیشتر مورد مطالعه قرار گرفته است. در این تحقیق، اثرات ترکیب جداساز پاندول اصطکاکی با ضریب اصطکاک متغیر با جداساز لاستیکی بر روی پاسخ سازه های کوتاه و میان مرتبه واقع در محدوده نزدیک گسل با استفاده از آنالیز دینامیکی تاریخچه زمانی مورد بررسی قرار گرفته است. پاسخهای مورد بررسی در این تحقیق میانگین حداکثر جابجایی پایه، شتاب مطلق بام و برش پایه برای هفت زوج شتاب نگاشت می باشد. برای مقایسه عملکرد سیستم جداساز تحت سطوح مختلف زلزله، شتاب نگاشتها برای سه مقدار متفاوت pga مقیاس شده-اند. همچنین رفتار سیستم تحت زلزله های دور از گسل با رفتار همان سیستم تحت زلزله های نزدیک گسل مقایسه می شود. به علاوه، برای رسیدن به عملکرد مطلوب سیستم مرکب، مطالعه پارامتریک بر روی مشخصات مکانیکی جداساز لاستیکی انجام شده است. نتایج تحلیلها نشان دهنده عملکرد بهتر سیستم مرکب در زلزله ها می باشد.