در این آزمایش تأثیر سطوح مختلف سبوس گندم به همراه یا بدون آنزیم بر عملکرد رشد، صفات لاشه و متابولیت های خونی جوجه های گوشتی مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 320 قطعه جوجه یک روزه گوشتی نر سویه تجاری راس 308 به 8 تیمار و 4 تکرار و تعداد 10 قطعه جوجه در هر تکرار با میانگین وزنی یکسان تقسیم شدند. تیمارها شامل چهار سطح سبوس گندم (0، 10، 15 و20 درصد) و دو سطح آنزیم (0 و 05/0 درصد) بود. داده های به دست آمده به صورت آزمایش فاکتوریل 4×2 در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار مقایسه شدتد. جوجه ها از سن 1 تا 14 روزگی با جیره دوره آغازین، 14 تا 28 روزگی با جیره دوره رشد و 28 تا 42 روزگی با جیره دوره پایانی تغذیه شدند. محاسبه میزان مصرف خوراک، افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک بصورت دوره ای انجام شد. در سن 42 روزگی از هر تکرار دو جوجه کشته شد و نمونه های خون جهت تعیین غلظت گلوکز، تری گلیسرید، کلسترول و hdl تهیه گردید. اندام های مختلف به طور جداگانه توزین شدند. نتایج به دست آمده نشان داد که استفاده از سبوس اثر معنی دار ی روی مصرف خوراک کل دوره نداشت. میزان خوراک مصرفی در پایان دوره در تیماری که تنها حاوی آنزیم بود بیشتر از سایر تیمارها بود. اما میانگین افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک جوجه ها تحت تأثیر سبوس و آنزیم قرار گرفت به طوری که با افزایش سطح سبوس جیره افزایش وزن کاهش یافت اما افزودن آنزیم به جیره ها موجب افزایش وزن گیری جوجه ها و بهبود ضریب تبدیل خوراک گردید. بالاترین میانگین افزاش وزن و پایین ترین ضریب تبدیل مربوط به تیمار بدون سبوس و حاوی آنزیم بود (05/0>p). بررسی تأثیر آنزیم روی اجزای لاشه نشان داد که سبوس موجب افزایش وزن سنگدان و چربی محوطه شکمی شد اما روی وزن دیگر اجزای لاشه اثر معنی داری نداشت. افزودن آنزیم موجب کاهش معنی دار وزن پیش معده گردید (05/0>p). استفاده از سبوس در جیره به طور معنی داری موجب کاهش سطح گلوکز خون شد ولی تغییر معنی داری را در غلظت های سرمی کلسترول تری گلیسرید و hdlایجاد نکرد. جوجه های تغذیه شده با سبوس و آنزیم از نظر غلظت های سرمی کلسیم، فسفر، آهن، منیزیوم و مس با تیمار شاهد اختلاف معنی داری نداشتند. اما این اختلاف در مورد غلظت عنصر روی در سرم خون جوجه های تغذیه شده با سبوس و آنزیم معنی دار شد به طوری که این مقدار بالاتر از گروه شاهد بود (05/0>p).