هدف از پژوهش حاضر تعیین میزان اعتماد بین دانشجویان دانشگاه اصفهان و تعیین عوامل موثر بر آن بوده است. جامعه ی آماری پژوهش حاضررا کلیه دانشجویان دانشگاه اصفهان در سال 1390 به تعداد، 11978 نفر تشکیل می دهند. از آنجا که در نمونه گیری از جامعه آماری توزیع افراد بر حسب دانشکده و جنسیت افراد مورد مطالعه مد نظر بوده است، لذا نمونه گیری طبقه بندی شده، شیوه ی مناسبی برای این کار بوده و از این شیوه ی نمونه گیری در پژوهش بکار گرفته شده است. حجم نمونه نیز در این پژوهش، طبق فرمول کوکران 372 بدست آمده است. روش پژوهش حاضر به لحاظ محتوای کاری، روش پیمایشی بوده است و داده های پژوهش نیز با استفاده از پرسش نامه از بین دانشجویان دانشگاه اصفهان گردآوری شده است. چارچوب نظری پژوهش حاضر نیز بر اساس تلفیقی از نظریات گیدنز، کلمن، زتومکا، چلبی، وبر، هومنز، گافمن و بوردیو بوده است. فرضیات اصلی پژوهش ازاین قرار بوده اند که بین متغیرهای سرمایه فرهنگی، اعتماد بنیادین، نوع تعامل افراد(رابطه اظهاری و ابزاری)، ابعاد مبادله ای رابطه افراد و خلقیات اجتماعی و فردی افراد با اعتماد بین شخصی رابطه وجود دارد. یافته ها نشان داد که بین سرمایه فرهنگی افراد، اعتماد بنیادین، نوع تعامل افراد(روابط اظهاری و ابزاری افراد)، منافع، احساس نیاز، منش و ظاهر افراد، تجربه ی قبلی رابطه با جنس مخالف و تجربه ی شکست قبلی در رابطه با جنس مخالف و همچنین درآمد خانواده با اعتماد بین شخصی رابطه وجود دارد. در تحلیل رگرسیونی از بین این متغیر ها در طی 6 مرحله، به ترتیب متغیر های منافع، روابط اظهاری، شکست قبلی، درآمد، ربطه ابزاری و اعتماد بنیادی وارد معادله ی رگرسیونی شدند. مجموع این 6 متغیر به طور کل 40 درصد از تغییرات واریانس اعتماد بین شخصی را تبیین می کنند. واژگان کلیدی: واژگان کلیدی: اعتماد، اعتماد اجتماعی، اعتماد بین شخصی، دینداری، سرمایه فرهنگی، احساس نیاز، تعامل دانشجویان.