چکیده محاربه از جرایم حدّی است و مطابق نص قرآن کریم برای آن مجازات سنگینی تعیین شده است، علمای اسلام در مبحث حدود، برای محاربه بابی مستقل گشوده، به تفصیل در مورد آن سخن گفته اند و بر اساس روایات معتبر به تعریف محاربه و توضیح ارکان آن پرداخته اند. محاربه که از جرایم علیه امنیت عمومی است، علی رغم تشابهات زیادی با بغی و جرم سیاسی دارد، وجوه افتراقی با هم دارند که این جرایم را از هم منفک می سازد، مثلاً ماهیت جرم بغی، فقط با شورش علیه حکومت اسلامی، قابل تصور است و جرم سیاسی، جرمی است که علیه امنیت سیاسی داخلی و خارجی کشور انجام می گیرد. مستند جرم محاربه، آیه 33 مائده است که در این آیه، مجازات چهارگانه اعم از قتل، صلیب کشیدن، قطع دست و پا و تبعید، به گونه متناسب با جرم و به مقدار جنایت محارب، بر محاربانی، قابل اجراست که امنیت اجتماعی مردم را در مخاطره قرار دهند. افساد فی الارض نیز از جرایمی است که در متون فقه و در کلام اندیشمندان اسلامی، غالباً به عنوان جرمی مترادف با محاربه مطرح می شود، در حالی که قرآن، با بیان مجازات مستقل برای جرم افساد فی الارض، گویای استقلال این جرم از محاربه است. تحقیق حاضر نیز پس از تبیین جزئیات و شرایط محاربه، با استناد به معنای لغوی، آیات قرآن، نظرات فقها و مفسّران، استقلال جرم افساد از محاربه را ثابت می کند. همچنین در جهت پاسخ گویی به مسأله ملاک و مصدایق محاربه و افساد فی الارض، از طریق مطالعه و بررسی نصوص دینی و متون فقهی امامیه و اهل سنت به روش تطبیقی، حمل و تشهیر سلاح به صورت علنی و قصد اخافه عمومی را به عنوان ملاک محاربه، معرفی می کند، سپس با استنباط ملاک، از آیات قرآن، به این نتیجه می رسد که ضابطه تحقق جرم افساد فی الارض، تهدید و نابودی مقاصد خمسه است. بنابراین استظهار، بسیاری از مواد قانون مجازات اسلامی که در بیان مجازات و معرفی مصادیق محارب و مفسد فی الاض آمده است، به طور کامل برداده های فقهی منطبق نیست و نیاز به تصحیح و تجدید نظر دارد. کلمات کلیدی: افساد فی الارض، محاربه، مقاصدخمسه، امنیت، اعدام.

امید به بقا و ادامه نسل برای انسان ها امری فطری است و در حقیقت برای او یک نوع کمال محسوب می شود. امروز پیشرفت های علمی سبب شده است که بسته شدن نطفه انسان و (دیگر حیوان ها) از غیر راه طبیعی امکان پذیر گردد؛ لقاح مصنوعی یعنی لقاح خارج از رحمی، یا تولید انسان بیرون از رحم، بدون آمیزش مشروع و یا نامشروع و همچنین تولید درون رحمی انسان، از طریق کاشتن یا تلقیح، از مسائل نوخاسته ای است که به اقتضای پیشرفت زمان و دگرگونی های علمی مطرح است. با توجه به پیشرفت های مذکور رساله حاضر ابتدا به تحقیق درباره احکام جنین می پردازد و احکام فقهی حمل را از دیدگاه فقهای شیعه و مذاهب اسلامی بیان می کند و سپس در فصل سوم که مهم ترین فصل این رساله می باشد به تحقیق درباره گونه های باروری و حکم شرعی و فقهی آن می پردازد و مشروع یا نامشروع بودن موضوع فرزند دار شدن را با دخالت عامل سومی به صورت اسپرم بیگانه یا تخمک بیگانه یا رحم بیگانه با عنایت به آیات، روایات و فتاوا و آرای اصولی مورد بررسی قرار می دهد؛ و در فصل آخر احکام سقط جنین را (که هم شامل سقط جنینی می شود که از راه طبیعی به وجود می آید و هم سقط جنینی که از راه مصنوعی ایجاد می شود) را به صورت تطبیقی مورد بررسی قرار می دهد.