تولیدات یک کشور حاصل تلاش و عملکرد بنگاه هایی است که مشغول به فعالیت هستند، همین طور بخش صنعت به عنوان زیر مجموعه ای از اقتصاد، می تواند ابعاد مختلف توسعه در کشور را در پی داشته باشد. حال بنگاه هایی که در بخش صنعت وجود دارند می توانند با به کارگیری سرمایه و نیروی کار در جامعه باعث ایجاد اشتغال و تولید در جامعه شوند، ولی باید توجه داشت که این هدف تنها در صورتی به نتیجه خواهد رسید که این بنگاه ها بتوانند به حیات خود ادامه دهند و به خاطر وجود بعضی مشکلات مجبور به ترک صنعت نشوند. در غیر این صورت نه تنها این بنگاه ها موجب ایجاد اشتغال نمی شوند بلکه باعث به هدر رفتن سرمایه های فیزیکی و انسانی در جامعه می-شوند. با توجه به ادبیات موجود در زمینه ی خروج بنگاه می توان گفت موفقیت و یا عدم موفقیت یک بنگاه به عوامل متفاوتی چون، ویژگی های خود بنگاه، ویژگی های افراد مشغول کار در بنگاه، نوع صنعت و شرائط کلان اقتصادی بستگی دارد. از طرفی بنگاه هائی که در صنعت ایران مشغول به فعالیت هستند، دارای سه نوع مالکیت دولتی، خصوصی و یا تعاونی هستند. از این رو با توجه به اهمیت بنگاه های صنعتی در اقتصاد، و تاکیدات قانون اساسی ج.ا.ا به بخش تعاون، این پژوهش به بررسی عوامل موثر بر خروج بنگاههای صنعتی با تاکید بر بخش تعاون و مقایسه خروج بنگاه در این بخش با بخش های خصوصی و دولتی، پرداخته است. برای انجام این مطالعه از داده های مربوط به بنگاه های صنعتی کشور در طی برنامه سوم توسعه (1379-1383) استفاده شده است. همچنین در این تحقیق برای تعیین عوامل موثر بر خروج از مدل شبکه های عصبی مصنوعی (ann) استفاده شده است. پس از بررسی های انجام شده، یازده متغیر به عنوان عوامل موثر بر خروج انتخاب شده اند، که این متغیرها را وارد مدل شبکه عصبی کرده ایم. نتایج به دست آمده نشان می دهند که از بین متغیرهای منتخب، اندازه بنگاه و رشد صنعت بیشترین تاثیر را بر خروج بنگاه و نوع صنعتی که بنگاه در آن فعالیت می کند، کمترین تاثیر را بر خروج دارند.