در تمام طول تحول تاریخی در قلمرو اندیشه سیاسی ، همه اندیشمندان و فلاسفه خواهان عقلانی کردن سیاست بوده اند. عقلانی کردن دولت و سیاست فرآیندی جمعی و نیازمند گسترش شبکه ارتباطات ذهنی و استدلالی است. منظور از عقلانی شدن سیاست ،گسترش گفتگو به جای اجبار است. شاخص اصلی عقلانی شدن سیاست و دولت را می توان بطور کلی در گسترش عرصه عمومی جامعه به عنوان عرصه چند ذهنی و افسون زدایی از سیاست و محل برخورد اندیشه ها و اذهان گوناگون دانست. عرصه عمومی، حوزه ای واقع میان جامعه مدنی و دولت است ،که فضای طرح آزاد مسائل عمومی و استدلال و تعقل درباره آنها و نهایتا" تکوین اراده عمومی را امکان پذیر می سازد. در واقع این عرصه تابع پیدایش گفتگو و تعقل آزاد است و نیز تعیین کننده حقایق در امور کلی و عقلانی در زندگی سیاسی است. در حوزه سیاست ،امر عقلانی در فرآیند فکر، عمل و ارتباط جمعی حاصل می گردد. روش و محتوی در عقل جمعی از هم جدا نیستند. نفس تاسیس دولت و جامعه مدنی،کوششی عقلانی محسوب می شود و همچنین حاصل قراردادی عقلانی بین افراد جامعه است. نظریه قرارداد اجتماعی، نخستین گام در راه عقلانی شدن سیاست محسوب می گردد. دولت دستگاهی است که آدمیان برای تامین سعادت خود می سازند.در نظریه قرارداد اجتماعی است که،دولت آرمانی ترسیم می گردد و در آن انسان به کمال طبیعت خود دست پیدا می کند.